Il funambolo - Enrico Ruggeri

Questo tempo libera la poesia.

Passa un’ora e non pi№ la mia

ma rimane l¬, immobile

quella corda tesa tra la realt

e la pi№ strana fantasia

come i minuti e le perplessit

tra le stesse quotidianit

ma sarІ l¬, libero

pi№ vicino al cielo volerІ

non precipiterІ tra l’azzurro e la citt

la citt vola via

vola sopra a quell’idea

di equilibrio e simmetria

dove il tempo svanir

c' il funambolo che sa

passa il tempo e il tempo dimmi che cos'

se il presente tiene dentro s

ogni passato prossimo

come se non fossimo gi qui

ancora immobili, cos¬

con quei ricordi indistruttibili

quei sentimenti indivisibili

saremo l¬,

fragili e nasconderemo le armonie

di certe poesie

tra l’azzurro e le citt

la citt vola via

vola sopra a quell’idea

di equilibrio e simmetria

dove il tempo svanir

c' il funambolo che sa

questo tempo immobile che limita

sbriciola il futuro che verr

ma abbiamo gi un’anima

che conduce verso l’allegria

o la malinconia

come se spingessimo altalene

in preda alla follia

tra l’azzurro e un’idea quell’idea vola via vola sulle citt

tra equilibrio e simmetria

quando il tempo fuggir

il funambolo sapr

il funambolo sapr.

(Grazie a emilio per questo testo)

Deze keer bevrijdt poëzie.

Een uur gaat voorbij en niet meer van mij

maar het blijft daar, onbeweeglijk

dat koord tussen de werkelijkheid

en de vreemdste fantasie

zoals de minuten en de verbijstering

tussen dezelfde alledaagse

maar het zal er zijn, gratis

zo dicht bij de hemel als ik wil

Ik zal niet vallen tussen de blauwe en de stad

de stad vliegt weg

vliegt boven dat idee

van balans en symmetrie

waar de tijd zal vervagen

daar is de koorddanser die weet

de tijd verstrijkt en de tijd vertel me wat

als het heden geldt binnen s

elke perfecte verleden tijd

alsof we er nog niet waren

nog steeds onbeweeglijk, zoals dit

met die onverwoestbare herinneringen

die ondeelbare gevoelens

we zullen er zijn,

breekbaar en we zullen de harmonieën verbergen

van bepaalde gedichten

tussen het blauw en de steden

de stad vliegt weg

vliegt boven dat idee

van balans en symmetrie

waar de tijd zal vervagen

daar is de koorddanser die weet

deze stille tijd die beperkt is

brokkelt de toekomst af die zal komen

maar we hebben al een ziel

dat leidt tot geluk

of melancholie

alsof we schommels duwen

in de greep van waanzin

tussen blauw en een idee dat idee wegvliegt vliegt over de steden

tussen balans en symmetrie

wanneer de tijd zal vluchten

de koorddanser zal het weten

de koorddanser zal het weten.

(Met dank aan emilio voor deze tekst)