Forma 21 - Enrico Ruggeri

Ho sentito parlare il mio cuore, ho sorriso e ho capito che batte ancora

Ho pensato che anch’io sono stato felice, ma solo per qualche ore

Perché i dubbi, i rimossi e i rimpianti rimangono solchi per sempre scolpiti

nei cuori feriti

Ho guardato tra gli alberi il cielo ed ho visto la linea dell’orizzonte

Mentre tu mi tenevi le mani cogli occhi appoggiati sulla mia fronte

Disegnando col porto nell’aria la luce accecante di questo mattino,

di questo destino

Ho pensato alle mie solitudini, al tempo passata a guardare il niente

Tra bagliori di elettroshock e fantasmi caduti nella mia mente

Ma i ricordi non fanno più male al mio cuore che vola tra sacro e profano,

io sono lontano

Poi mi sono fermato nel centro di un lungo silenzio che mi ha investito

Respirando l’immobilità di quell’attimo prima dell’infinito

Ed ho unito le mani lasciando che il gesto solenne dell’ultima sera sembrasse

preghiera

Ik hoorde mijn hart spreken, ik glimlachte en realiseerde me dat het nog steeds klopt

Ik dacht dat ik ook gelukkig was, maar slechts voor een paar uur

Omdat twijfels, onderdrukte gevoelens en spijt voor altijd gebeeldhouwde voren blijven

in gewonde harten

Ik keek door de bomen naar de lucht en zag de horizonlijn

Terwijl je mijn handen vasthield met je ogen op mijn voorhoofd

Teken met de haven in de lucht het verblindende licht van deze ochtend,

van dit lot

Ik dacht aan mijn eenzaamheid, aan de tijd die ik besteedde aan het kijken naar niets

Tussen flitsen van elektroshocks en geesten die in mijn gedachten zijn gevallen

Maar de herinneringen doen mijn hart niet langer pijn dat vliegt tussen heilig en profaan,

ik ben ver

Toen stopte ik midden in een lange stilte die me trof

Adem de stilte van dat moment voor het oneindige in

En ik sloeg mijn handen ineen om het plechtige gebaar van de laatste avond te laten lijken

gebed