The Change of the Moon - Engelsstaub

Suddenly she woke up in the middle of the

Night.

She rose out of her bed and slipped in

Her linen.

Something forced her to go outside

So she went on the glad.

She didn’t recognize

The coldness, the dark grass under her feet

Then she rose her head and her hands

Heavenward and whispered

She:

You — whose light steers my way

You — whose shy beams took me here

You — whose face vanishes by day

You — who fulfills my dreams

The Moon:

My dear.

I created the night to open my heart

Just to the initiated.

But also I know those with

A lack of appreciation.

They don’t know what

They miss

She fell on her knees and closed her eyes

She drew a deep breath of the cold night air

A gentle tickle dragged along her inside.

But

Also anxiety because she knew that the

Daybreak was near

She:

The pain of the sun displaces you soon but

I’ll keep you safe in my heart until nightfall

When we melt in the twilight I send you back

To heaven where you shine again just for me

The Moon:

By day I spend you the peace of mind, I fill

Your mortal coil with my pale light.

I also

Guard you against the sun and I’ll shine

Inside you until night is coming on

Plots werd ze wakker midden in de nacht

Nacht.

Ze stond op uit haar bed en glipte naar binnen

Haar linnen.

Iets dwong haar om naar buiten te gaan

Dus ging ze blij verder.

Ze herkende het niet

De kou, het donkere gras onder haar voeten

Toen hief ze haar hoofd en haar handen op

Hemels en gefluisterd

Ze:

Jij — wiens licht mij de weg wijst

Jij — wiens verlegen stralen me hierheen brachten

Jij — wiens gezicht met de dag verdwijnt

Jij — die mijn dromen vervult

De maan:

Mijn liefste.

Ik heb de nacht gemaakt om mijn hart te openen

Alleen voor de ingewijden.

Maar ik ken ook degenen met

Een gebrek aan waardering.

Ze weten niet wat

ze missen

Ze viel op haar knieën en sloot haar ogen

Ze ademde diep de koude nachtlucht in

Een zacht kietelen sleepte haar naar binnen.

Maar

Ook angst omdat ze wist dat de

Het aanbreken van de dag was nabij

Ze:

De pijn van de zon verdringt je snel, maar

Ik zal je veilig in mijn hart bewaren tot de avond valt

Wanneer we smelten in de schemering, stuur ik je terug

Naar de hemel waar je weer schijnt alleen voor mij

De maan:

Overdag breng ik je de gemoedsrust, ik vul

Jouw sterfelijke spiraal met mijn bleke licht.

Ik ook

Bescherm je tegen de zon en ik zal schijnen

Binnenin je tot het nacht wordt