A Tale - Engelsstaub

When day is yielding, near its end

And dusk the sun to twilight sends

Her yearning heart compels her to the cliffs

Thus night after night she stands

Fleeing Orpheus' soothing hands

To shine a light for her beloved, far across the sea

Captured by storm and cold, their cruel net

Her checks from burning tears all are wet

With weakness lurking, that spiteful power

Sleep overcomes one fateful hour

A raging wind her light does choe

A fearful wave reaches up the cliff so steep

She sinks into the ocean, dark and deep

Hear even now, in storm-swept night

Whan waves are breaking on that dismal shore

Through raging winds and tempestÄs roar

The mournful sighs of her of yore…

Wanneer de dag zijn vruchten afwerpt, nadert zijn einde

En de schemering stuurt de zon naar de schemering

Haar verlangend hart dwingt haar naar de kliffen

Zo staat ze nacht na nacht

Op de vlucht voor de rustgevende handen van Orpheus

Om een ​​licht te schijnen voor haar geliefde, ver over de zee

Gevangen door storm en kou, hun wrede net

Haar cheques van brandende tranen zijn allemaal nat

Met zwakte op de loer, die hatelijke kracht

Slaap overwint een noodlottig uur

Een razende wind haar licht doet choe

Een angstaanjagende golf bereikt de klif zo steil

Ze zinkt in de oceaan, donker en diep

Hoor zelfs nu, in de stormachtige nacht

Wanneer golven breken op die sombere kust

Door razende winden en stormachtig gebrul

De treurige zuchten van haar van weleer...