Phantasmagoria - Engelsstaub

From times immemorial I lived in darkness

In blooming silence.

Eyes — only able to see

In darkness, ears — only able to hear the

Beat of my heart.

My senses are dead

Eternal darkness — eternal silence —

Dreamless sleep.

I roused up by an

Unfamiliar thought: flared up pictures had

Died like falling stars.

My hope for light

Rushed through my body.

An unknown but

Warm voice cut the dull silence: words which

Never would open my closed lips.

Weally, I

Noticed a pale face but full of life and with

A painful expression.

I foresaw its tears

Which never would find their way to freedom

For this long time I had been on my own but

Who was this transparent statue?

I was able to see with its eyes and able to

Hear with its ears.

I felt with its senses…

I absorbed its thoughts and dreams to live

There in. But as soon as sleep had left me I

Was alone again, nearer to death than

Before.

One feeling remained, my yearning

For breaking out of this darkness to float in

Radiant light to understand the spoken words

After all.

I wanted to conquer the regions of

Light and tone.

Therefore I would fight.

I would

Cut off the veil of darkness with my beholding

Eyes.

With my hearing ears I would force the

Silence to scream.

Then the spell would be

Broken and I would be free.

Now — in the

Distance I already can see the light and hear

The gentle voice that tempt me.

I walk

Towards, try to touch it…

Finally, I step out from this world into this

Light.

As I reach the source of light and tone I

See the pale face with eyes full of life, I listen

To the words.

I’m not alone any longer

But… It’s my mirage

Sinds onheuglijke tijden leefde ik in het donker

In bloeiende stilte.

Ogen — alleen kunnen zien

In het donker kunnen oren alleen de horen

Klop van mijn hart.

Mijn zintuigen zijn dood

Eeuwige duisternis — eeuwige stilte —

Droomloze slaap.

Ik werd wakker door een

Onbekende gedachte: opvlammende foto's hadden

Stierf als vallende sterren.

Mijn hoop op licht

Snel door mijn lichaam.

Een onbekende maar

Warme stem sneed de doffe stilte door: woorden die

Zou nooit mijn gesloten lippen openen.

Wel, ik

Zag een bleek gezicht maar vol leven en met

Een pijnlijke uitdrukking.

Ik voorzag zijn tranen

Die nooit hun weg naar vrijheid zouden vinden

Ik was al zo lang alleen, maar

Wie was dit transparante beeld?

Ik kon zien met zijn ogen en ik kon

Hoor met zijn oren.

Ik voelde met zijn zintuigen...

Ik nam zijn gedachten en dromen op om te leven

Daar binnen. Maar zodra de slaap me verlaten had,

Was weer alleen, dichter bij de dood dan...

Voordat.

Eén gevoel bleef, mijn verlangen

Om uit deze duisternis te ontsnappen om in te drijven

Stralend licht om de gesproken woorden te begrijpen

Ten slotte.

Ik wilde de regio's veroveren

Licht en toon.

Daarom zou ik vechten.

Ik zou

Snijd de sluier van duisternis af met mijn aanschouwen

Ogen.

Met mijn horende oren zou ik de

Stilte om te schreeuwen.

Dan zou de spreuk zijn

Gebroken en ik zou vrij zijn.

Nu — in de

Afstand die ik al kan zien en horen

De zachte stem die me verleidt.

Ik loop

In de richting van, probeer het aan te raken...

Eindelijk stap ik van deze wereld deze wereld binnen

Licht.

Als ik de bron van licht en toon bereik, zal ik

Zie het bleke gezicht met ogen vol leven, ik luister

Naar de woorden.

Ik ben niet langer alleen

Maar... Het is mijn luchtspiegeling