Les heures inertes - Élodie Frégé

Au quai d’une gare, sans averse ni rencard

Au gris du trottoir, qu’on me dépasse sans me voir

J’attends aux phares de longs soirs, sans un verre sur un brancard

Je gagne le retard, j’ai la patience sans égards

J’attends d'être la prochaine

Un baiser à la traîne

Qu’un pas me retienne

D'être l’obsession, l’aubaine

J’avoue, j’avoue, j’attends

Mon pas s’endort dans sa trace

Ce fou qu'était mon temps

N’est pas avare hélas

Oh, j’avoue, j’avoue, j’attends

Au cou d’un parfum, de déserter des lieux communs

Au bord du crachin, de devenir un homme que ça m’arrive enfin

Que quelqu’un me veuille, d’afficher un bel orgueil

Qu’il entre et m’effeuille, de finir fanée sur un seuil

J’attends qu’on passe aux menaces

Quand l’ennuie me terrasse

D'être dans l’impasse

Pour m’inventer l’audace

J’avoue, j’avoue, j’attends

Mon pas s’endort dans sa trace

Ce fou qu'était mon temps

N’est pas avare hélas

J’avoue, j’avoue, j’avoue, j’attends

J’avoue je vous attends

Au passage et je m’y vois

Si souvent quand j’attends

Qu’on attende que moi, moi, moi

Le soleil gît sur les roses

Et je retiens la pose

Et voilà que j’implose

En attendant, en attendant

J’avoue, j’avoue, j’avoue, j’attends

J’avoue, j’avoue, j’attends

Mon pas s’endort dans sa trace

Ce fou qu'était mon temps

N’est pas avare hélas

J’avoue, j’avoue, j’attends

Oh, oh

J’avoue, j’avoue, j’attends

Oh, oh

Oh, oh

Oh, oh…

Op een perron, zonder regen of date

In het grijs van de stoep, dat iemand me passeert zonder me te zien

Ik wacht lange avonden in de koplampen, zonder een drankje op een brancard

Ik verdien de vertraging, ik heb het geduld zonder acht te slaan

Ik wacht tot ik de volgende ben

Een slepende kus

Laat een stap me tegenhouden

Om de obsessie te zijn, de godsgeschenk

Ik beken, ik beken, ik wacht

Mijn stap valt in slaap in zijn spoor

Gek dat was mijn tijd

Is helaas niet gierig

Oh, ik beken, ik beken, ik wacht

Op de hals van een parfum, om gemeenplaatsen te verlaten

Op het punt van motregen, om een ​​man te worden dat het mij eindelijk overkomt

Iemand wil dat ik een mooie trots laat zien

Laat het binnenkomen en me uitkleden, om vervaagd op een drempel te eindigen

Ik wacht tot we verder gaan met bedreigingen

Als verveling me overweldigt

In een impasse zitten

Om durf uit te vinden

Ik beken, ik beken, ik wacht

Mijn stap valt in slaap in zijn spoor

Gek dat was mijn tijd

Is helaas niet gierig

Ik beken, ik beken, ik beken, ik wacht

Ik geef toe dat ik op je wacht

Trouwens en ik zie mezelf daar

Zo vaak als ik wacht

Wachtend op mij, mij, mij

De zon ligt op de rozen

En ik houd de pose vast

En hier implodeer ik

Wachten wachten

Ik beken, ik beken, ik beken, ik wacht

Ik beken, ik beken, ik wacht

Mijn stap valt in slaap in zijn spoor

Gek dat was mijn tijd

Is helaas niet gierig

Ik beken, ik beken, ik wacht

Oh Oh

Ik beken, ik beken, ik wacht

Oh Oh

Oh Oh

Oh Oh…