Paris - Élodie Frégé

Devant un chocolat chaud

A minuit au café de flore

Et la pluie qui coule a flot

Et tes mains douces qui m’effleurent

Quelques traces au coin des lèvres

Un souffle un baiser rouge nuit

Déposé sur fond de fièvre

Pour y essuyer ton ennui

A la closerie des lilas

Un whisky entre les voix

Et la saveur de l’absinthe

Brûle au coin de ses yeux de sainte

Laisse goutter dans mon cou

Le goût d’un liquide aigre doux

Jouant la Seine sur ma chair

Pour s'éterniser dans mon verre

Paris en touriste chez l’interdit

En terre inconnue on se fuit

Taxi, on bat le pavé chaque nuit

On erre de l’une a l’autre vie

Tant pis

Un café sur un quai de gare

Au train bleu, noir c’est noir

Sous les ombres je te cherche

Mais les wagons pleins sont de mèche

Je t’attrape un dernier regard

Il aurait fallu un retard

Pour qu'à mes rails tu t’attaches

Pour qu’on s’apprenne

Pour qu’on se sache

Un perrier rondelle sur la butte

Nos souvenirs accusent la chute

Et reviennent en reflet reluire

Dans mon dos drapé de cuir

Relire sans fin tes missives

Empreintes de tes mains attentives

Trop d’images sous mon front brûlant

Nos clichés je te les rends

Paris en touriste chez l’interdit

En terre inconnue on se fuit

Taxi, on bat le pavé chaque nuit

On erre de l’une a l’autre vie

Tant pis

Paris en touriste chez l’interdit

En terre inconnue on se fuit

Taxi, on bat le pavé chaque nuit

On erre de l’une a l’autre vie

Tant pis

Taxi, on mord le pavé chaque nuit

On erre de l’une a l’autre vie

Tant pis

Voor een warme chocolademelk

Om middernacht in Café de Flore

En de regen die met bakken naar beneden komt

En je zachte handen die me aanraken

Enkele sporen op de hoek van de lippen

Een adem per nacht rode kus

Gedeponeerd op een achtergrond van koorts

Om je verveling weg te vegen

Bij de Lila Closerie

Een whisky tussen de stemmen

En de smaak van absint

Brandwonden in de hoek van haar heilige ogen

Laat het langs mijn nek druipen

De smaak van een zoetzure vloeistof

De Seine spelen op mijn vlees

Om voort te slepen in mijn glas

Parijs als toerist in het verbodene

In een onbekend land vluchten we

Taxi, we verslaan elke avond de stoep

We dwalen van het ene leven naar het andere

Jammer

Een café op een treinperron

Bij de blauwe trein is zwart zwart

Onder de schaduwen zoek ik jou

Maar de volle wagons zijn in cahoots

Ik vang je nog een laatste blik

Het had een vertraging moeten zijn

Zodat je je vastmaakt aan mijn rails

Voor ons om te leren

Om het ons te laten weten

Een perrier puck op de heuvel

Onze herinneringen vallen weg

En kom terug in stralende reflectie

In mijn met leer gedrapeerde rug

Herlees je brieven eindeloos

Afdrukken van uw zorgzame handen

Te veel beelden onder mijn brandende voorhoofd

Onze foto's, ik geef ze aan je terug

Parijs als toerist in het verbodene

In een onbekend land vluchten we

Taxi, we verslaan elke avond de stoep

We dwalen van het ene leven naar het andere

Jammer

Parijs als toerist in het verbodene

In een onbekend land vluchten we

Taxi, we verslaan elke avond de stoep

We dwalen van het ene leven naar het andere

Jammer

Taxi, we bijten elke avond op de stoep

We dwalen van het ene leven naar het andere

Jammer