Транспечаль - Дубовый Гаайъ

Я ухожу в небытиё я ухожу в никуда

Моя печаль для меня почему-то легка

И мне не хочется плакать мне не хочется ждать

И больше я не смогу ничего потерять

Всё будет быстро огненный столб

Восьмиграммовый снаряд разрушает мой лоб

Лишь только тоненькой струйкой опустится кровь

По лицу и глазам крася яркую бровь

Все песни не спеты да кому они нужны

Моя жизнь как зима, а я ждал весны

Я говорил то что думал и делал то что умел,

Но кончается всё и у меня есть предел

Умные клетки серой жижи в башке

Оставляют следы на тетрадном листе

Выходит что так всё и должно было быть

Я родился для того чтобы себя убить

И я не знал никого кем бы я был любим

Было много друзей, но я всегда был один

Было что-то такое чего я не знал

И был кто-то такой у кого я искал,

Но поиски тщетны, а знания ложь

За пять секунд до сигнала приятная дрожь

Мои пальцы снимают холодную смерть

И я по сигналу в висок шлю ответ

Ik ga de vergetelheid in, ik ga nergens heen

Mijn verdriet is op de een of andere manier gemakkelijk voor mij

En ik wil niet huilen, ik wil niet wachten

En ik kan niets meer verliezen

Alles zal snel een vuurkolom zijn

Acht gram projectiel vernietigt mijn voorhoofd

Slechts een dun straaltje bloed zal vallen

Op het gezicht en de ogen een heldere wenkbrauw schilderen

Alle liedjes zijn niet gezongen maar wie heeft ze nodig

Mijn leven is als de winter en ik wachtte op de lente

Ik zei wat ik dacht en deed wat ik kon,

Maar alles eindigt en ik heb een limiet

Slimme cellen van grijze smurrie in het hoofd

Laat sporen achter op een notitieboekje

Het blijkt dat het zo had moeten zijn

Ik ben geboren om zelfmoord te plegen

En ik kende niemand die van me zou houden

Er waren veel vrienden, maar ik was altijd alleen

Er was iets dat ik niet wist

En er was iemand die ik zocht,

Maar het zoeken is tevergeefs, en kennis is een leugen

Vijf seconden voor het signaal, een aangename rilling

Mijn vingers schieten koude dood

En ik stuur een antwoord naar de tempel op een signaal