Wintertide - Disillusion

I am an echo, a lightless beacon in a cutting storm

An empty shell within a maze straying back and forth

A thought that never vanished

A wound that would never heal

I have been northbound months and years in hiemal

Winds that cut like spells

Briskly they enfold the leafless tree

This will be the end of all

Endless nights

A barren heart

In dreadful morrow

Defoliation

And here I am

In my Wintertide of Faith

What have I become?

I’m a shadow!

A relentless mirage

Dire circles of reminiscence

So distant now what once did lie so clear at hand

A rout I can’t atone

A wound that would never heal

Counting hours, years in desolate

Who chose failure now will have to live with it

Dreams ignite

And die… by the fireside

And in night-time longing and Wintertide reveries

In a slumber, in a dream, in the glistening white I see

And in night-time longing and Wintertide reveries

In the welkin, in a breeze, in crystalline euphony

But tonight, only clamour and dismay

Are echoing over fern and ice

And back they bring all them voices

Muttering of chagrin and defeat

I was in reach of orb and crown-

Could-be-king to the fire!

I could have ruled in purple gown

Now all that’s left is ire!

Believe!

A dismal truth in nards that no sun has ever seen

No further tales will ever sever

The hour’s growing late for the weak and faint-at-heart

A comfort never earned, deserved- coward!

Frail…

Deceit…

Defeat…

In my woe

A world aglow

Let go of me…

Dreams ignite

And then they die

Let go of me…

Forever and a day, right here…

This will be the end of you

A feather to the four winds

A sparrow to the sun

Whenever I close my eyes

And stare into the sun

Whenever in memories

Through golden fields we run

In every waking sleep

In every time of need

Whenever the soul will weep

Carry on… here in my Wintertide of Faith

Ik ben een echo, een lichtloos baken in een snijdende storm

Een lege huls in een doolhof dat heen en weer dwaalt

Een gedachte die nooit is verdwenen

Een wond die nooit zou genezen

Ik ben maanden en jaren in noordelijke richting in hiemal geweest

Winden die snijden als spreuken

Stevig omhullen ze de bladloze boom

Dit is het einde van alles

Eindeloze nachten

Een onvruchtbaar hart

In vreselijke morgen

Ontbladering

En hier ben ik

In mijn wintertij van geloof

Wat ben ik geworden?

Ik ben een schaduw!

Een meedogenloze luchtspiegeling

Dire cirkels van herinneringen

Zo ver nu wat ooit zo duidelijk lag bij de hand

Een rout die ik niet kan goedmaken

Een wond die nooit zou genezen

Uren tellen, jaren in desolaatheid

Wie nu voor mislukking heeft gekozen, zal ermee moeten leven

Dromen ontbranden

En sterf... bij het haardvuur

En in nachtelijk verlangen en wintertijmijmeringen

In een slaap, in een droom, in het glinsterende wit zie ik

En in nachtelijk verlangen en wintertijmijmeringen

In de welkin, in een briesje, in kristalheldere eufonie

Maar vanavond, alleen geschreeuw en ontzetting

Weergalmen over varens en ijs

En terug brengen ze al die stemmen

Mompelen van verdriet en nederlaag

Ik was in het bereik van bol en kroon-

Kon-zijn-koning naar het vuur!

Ik had kunnen regeren in een paarse jurk

Nu rest alleen nog woede!

Geloven!

Een sombere waarheid in Nards die geen enkele zon ooit heeft gezien

Geen verdere verhalen zullen ooit verbreken

Het uur wordt laat voor de zwakken en zwakzinnigen

Een nooit verdiende troost, verdiende lafaard!

Fragiel…

Bedrog…

Verlies…

In mijn wee

Een gloeiende wereld

Laat me los...

Dromen ontbranden

En dan gaan ze dood

Laat me los...

Voor altijd en een dag, hier...

Dit wordt het einde van jou

Een veer voor de vier winden

Een mus voor de zon

Telkens wanneer ik mijn ogen sluit

En in de zon staren

Wanneer in herinneringen

Door gouden velden rennen we

In elke wakkere slaap

In elke tijd van nood

Wanneer de ziel zal huilen

Ga door... hier in mijn Wintertide of Faith