And The Mirror Cracked - Disillusion

It came from dismal shadows

Creeping, sudden, from behind.

fell upon my merry whistle

darkened me at heart and sight.

Back with me, one again with the memory

Again I behold the ruins

that I left when I was all devoured by wrath.

Last night out in the timber

a thousand torrent’s vehemence

came rushing through my veins

Up my throat and filled the eyes,

And then that I knew

all pain will be undone

When I pack my bags

And depart for lonely roads

And with courageous verve I stride

chop the heads off flowers aside, still wondering

How come you never bleed

When I stab right into your back.

How come you never choke

When I drown you in the sea.

Merely hours passed

that I had left him to his mountains

his colossal idols — one for every spear in me.

Slopes so steep,

I could not conquer in a lifetime.

Now they’re all but ruins,

Ruins I left behind.

And with courageous verve I stride

chop the heads off plants aside, still wondering

How come you never bleed

When I stab right into your back.

How come you never choke

When I drown you in the hot and burning sea.

There is always one waiting for me, my beloved

I shall be with her again so soon.

craving for her lips, her kiss

Her hair in summer winds

The morning dew dripping down her breasts.

Shadows and Flames.

I have been demure

Cries were silent but heart ablaze.

have been one of his shadows

Condemned to stray an unlit maze.

My feet are numb, soles torn wide open

After endless years of clambering

My path is lit and leads me north.

And with courageous verve I stride

chop the heads off flowers aside, still wondering

How come you never bleed

When I stab right into your back,

How come you never choke

When I drown you in the hot and burning sea?

Het kwam uit sombere schaduwen

Kruipend, plotseling, van achteren.

viel op mijn vrolijk fluitje

verduisterde me van hart en gezicht.

Terug bij mij, weer een met de herinnering

Opnieuw zie ik de ruïnes

die ik verliet toen ik helemaal werd verslonden door woede.

Gisteravond in het bos

de heftigheid van duizend torrents

kwam door mijn aderen stromen

In mijn keel en vulde de ogen,

En toen wist ik het

alle pijn zal ongedaan worden gemaakt

Als ik mijn koffers inpak

En vertrekken naar eenzame wegen

En met moedige verve stap ik

hak de koppen van bloemen opzij, nog steeds benieuwd

Hoe komt het dat je nooit bloedt?

Als ik je recht in je rug steek.

Hoe komt het dat je nooit stikt?

Toen ik je verdronk in de zee.

Slechts enkele uren verstreken

dat ik hem had achtergelaten in zijn bergen

zijn kolossale afgoden — één voor elke speer in mij.

Hellingen zo steil,

Ik zou in mijn leven niet kunnen veroveren.

Nu zijn ze alles behalve ruïnes,

Ruïnes die ik heb achtergelaten.

En met moedige verve stap ik

hak de koppen van planten opzij, nog steeds benieuwd

Hoe komt het dat je nooit bloedt?

Als ik je recht in je rug steek.

Hoe komt het dat je nooit stikt?

Toen ik je verdronk in de hete en brandende zee.

Er wacht er altijd één op me, mijn geliefde

Ik zal zo snel weer bij haar zijn.

verlangen naar haar lippen, haar kus

Haar haar in zomerse wind

De ochtenddauw druipt van haar borsten.

Schaduwen en vlammen.

Ik ben ingetogen geweest

De kreten waren stil, maar het hart brandde.

zijn een van zijn schaduwen geweest

Veroordeeld om door een onverlicht doolhof te dwalen.

Mijn voeten zijn gevoelloos, zolen wijd opengescheurd

Na eindeloze jaren van klauteren

Mijn pad is verlicht en leidt me naar het noorden.

En met moedige verve stap ik

hak de koppen van bloemen opzij, nog steeds benieuwd

Hoe komt het dat je nooit bloedt?

Als ik je recht in je rug steek,

Hoe komt het dat je nooit stikt?

Toen ik je verdronk in de hete en brandende zee?