Three Neuron Kings - Disillusion

A battle, state and inconvenient,

A battle fought so acute in pride.

A curse or rather plague, a fever,

Nailed me to the fireside.

At a crackling wood’s spark flight to the skies,

The tempest king, he claims the throne.

But halts in stride as equal legions

Melt into the leader’s tone.

An elder king arose

From blood soaked fallow battlefields

With orders calm at urgent voice

And reasoning as iron shields.

And dreadful words it were

As he spoke of abandonment

Thus I shivered as the Tempest,

As his fever came upon my hand.

Then swords were risen by the brave

As for me I rose a twig towards the skies.

And no one would withdraw

One’s eyes were as the fiend’s.

All men in flames and zeal.

As ire filled to burdening air.

While two in brawl for the throne

A third with grins on stainless cheeks

In bushes watching in conceal

Delighted of the bleak.

At sudden startled,

Dismay had dropped my twig

I turned down the fireside

And the last sparks of the night

Lit the my paths with golden wings

Sensing me and my Three Neuron Kings.

Een strijd, staat en lastig,

Een strijd die zo acuut werd uitgevochten in trots.

Een vloek of liever plaag, koorts,

Heeft me aan de open haard genageld.

Bij de vonkvlucht van een knetterend hout naar de hemel,

De stormkoning, hij claimt de troon.

Maar stopt met stappen als gelijke legioenen

Smelt in de toon van de leider.

Er stond een oudere koning op

Van met bloed doordrenkte braakliggende slagvelden

Met bestellingen kalm op dringende stem

En redeneren als ijzeren schilden.

En vreselijke woorden waren het

Zoals hij sprak over verlating

Dus ik huiverde als de storm,

Toen zijn koorts op mijn hand kwam.

Toen werden de zwaarden geheven door de dapperen

Wat mij betreft, ik rees een takje naar de hemel.

En niemand zou zich terugtrekken

Iemands ogen waren als die van de duivel.

Alle mannen in vuur en vlam.

Als ire gevuld tot belastende lucht.

Terwijl twee strijden om de troon

Een derde met een grijns op roestvrijstalen wangen

In struiken kijken in het verborgene

Opgetogen over het sombere.

Opeens geschrokken,

Ontzetting had mijn takje laten vallen

Ik heb het haardvuur afgeslagen

En de laatste vonken van de nacht

Verlicht de mijn paden met gouden vleugels

Ik en mijn Three Neuron Kings voelen.