Expired - Disillusion

Dismal grin onto still born lust

Like a whisper in a thousand other’s rut

Slow and underestimated, dismissed touch

The ferocious disgust pilfers the frail one’s blood

I wish I felt torment

For knowing casts a shade on suns

Expired for all moments

A comfort that itself outdoes

I miss this seditious revelation of your suns

The fierce intimation, the abandonment for once

But silence girds what regret should smother

For in the end there lies no end in my hands or any other’s

I wish I felt torment

For knowing casts a shade on suns

Expired for all moments

A comfort that itself outdoes

I wish I felt torment

For knowing casts a shade on suns

Expired for all moments

A comfort that itself outdoes

Whatever Nothing I feel with no utterance it reigns

Whatever torment prevails, expires me

Dismal grin to still-born lust like a whisper in a thousand other’s rut

Slow and underestimated, dismissed touch

The ferocious disgust pilfers the frail one’s blood

I miss this seditious revelation of your suns

The fierce intimation, the abandonment for once

But silence girds what regret should smother

For in the end there lies no end in my hands or any other’s

I wish I felt torment

For knowing casts a shade on suns

Expired for all moments

A comfort that itself outdoes

I wish I felt torment

For knowing casts a shade on suns

Expired for all moments

A comfort that itself outdoes

Sombere grijns op doodgeboren lust

Als een fluistering in de sleur van duizenden anderen

Langzaam en onderschat, afgewezen aanraking

De woeste walging steelt het bloed van de zwakke

Ik wou dat ik kwelling voelde

Want weten werpt een schaduw op zonnen

Verlopen voor alle momenten

Een comfort dat zichzelf overtreft

Ik mis deze opruiende onthulling van je zonnen

De felle aanduiding, de verlating voor een keer

Maar stilte omgordt wat spijt zou moeten verstikken

Want uiteindelijk ligt er geen einde in mijn handen of die van anderen

Ik wou dat ik kwelling voelde

Want weten werpt een schaduw op zonnen

Verlopen voor alle momenten

Een comfort dat zichzelf overtreft

Ik wou dat ik kwelling voelde

Want weten werpt een schaduw op zonnen

Verlopen voor alle momenten

Een comfort dat zichzelf overtreft

Wat ik ook voel, zonder enige uitspraak, het regeert

Welke kwelling er ook heerst, vergaat mij

Sombere grijns naar doodgeboren lust als een fluistering in de sleur van duizenden anderen

Langzaam en onderschat, afgewezen aanraking

De woeste walging steelt het bloed van de zwakke

Ik mis deze opruiende onthulling van je zonnen

De felle aanduiding, de verlating voor een keer

Maar stilte omgordt wat spijt zou moeten verstikken

Want uiteindelijk ligt er geen einde in mijn handen of die van anderen

Ik wou dat ik kwelling voelde

Want weten werpt een schaduw op zonnen

Verlopen voor alle momenten

Een comfort dat zichzelf overtreft

Ik wou dat ik kwelling voelde

Want weten werpt een schaduw op zonnen

Verlopen voor alle momenten

Een comfort dat zichzelf overtreft