Бессмертный поэт - Darom Dabro

Поэт не станет врать, его послание бережно хранит

Бумажный шелест, в то время как его накрыл гранит.

И больше ни слезы, ни горя у сырой земли,

Поэт был волен, поэт остался навсегда таким.

Даже сто лет назад этот ночной режим

Являлся грустью на глазах, поэт писал про свою жизнь.

Он, не мечтал о гонорарах, не покинул бой,

Поэт был стар, поэт был молод, но навсегда живой.

Он знал, что по его следам могут пойти другие,

Всегда держал цену словам, что бы не видел в мире.

Поэт умел дружить, но мало находил похожих,

Всегда любил свою страну и не просил того же.

Поэт умел любить, что не дается всем нам,

Поэт не станет говорить, если не знает темы.

Он, зажигая свечи, молча стоя на краю,

Все ищет правду, поэт не может завести семью.

Не потому что слаб, не потому что против,

Поэт в любое время должен приступать к работе.

Он не уйдет из-за стола, все же дождавшись света,

Поэт до самого конца все ищет человека.

Кому так нужен его стих, и точно,

Поэт ведь знает, сколько дней он провисел над строчкой.

Сколько ушло чернил, чтобы дойти до главной мысли,

Поэт испачкает себя, чтобы остаться чистым.

К поэту вряд ли допустима жалость,

Поэт не злится на судьбу и на свою державу.

Его простое счастье — лето, за листом на крыше

В родных краях, поэт не ждет, чтобы он был услышан.

Ведь его цель и есть само творение,

Поэт ведь знает, что его когда-то все же сменят.

Он должен наработать то, что наработать должен,

Тому, кто подойдет и примет не простую ношу.

Поэт не врет, его любят за правду,

Поэт не знает, что когда-то не наступит завтра.

Он пишет до тех пор, пока рука держит чернила,

Поэт уходит, оставляя черно-белый снимок.

Его послание бережно хранит

Бумажный шелест, в то время как его накрыл гранит.

И больше ни слезы, ни горя у сырой земли,

Поэт был волен, поэт остался навсегда таким.

Поэт не станет врать.

De dichter liegt niet, zijn boodschap wordt zorgvuldig bewaard

Een papier ritselde terwijl graniet het bedekte.

En geen tranen meer, geen verdriet meer in de buurt van de vochtige aarde,

De dichter was vrij, de dichter bleef dat voor altijd.

Zelfs honderd jaar geleden deze nachtmodus

Hij was verdriet voor zijn ogen, schreef de dichter over zijn leven.

Hij droomde niet van vergoedingen, verliet de strijd niet,

De dichter was oud, de dichter was jong, maar voor altijd in leven.

Hij wist dat anderen in zijn voetsporen zouden treden,

Hij hield altijd de waarde van woorden, wat hij ook in de wereld zag.

De dichter wist hoe hij vrienden moest maken, maar vond weinig soortgelijke,

Ik heb altijd van mijn land gehouden en heb niet om hetzelfde gevraagd.

De dichter wist hoe lief te hebben, wat niet aan ons allemaal is gegeven,

De dichter zal niet spreken als hij het onderwerp niet kent.

Hij, kaarsen aanstekend, zwijgend op de rand,

Iedereen is op zoek naar de waarheid, de dichter kan geen gezin stichten.

Niet omdat ik zwak ben, niet omdat ik er tegen ben,

De dichter moet op elk moment beginnen met werken.

Hij zal de tafel niet verlaten, maar wachtend op het licht,

De dichter is tot het einde toe altijd op zoek naar een persoon.

Wie heeft zijn vers zo hard nodig, en zeker,

De dichter weet immers hoeveel dagen hij over de streep heeft gehangen.

Hoeveel inkt kostte het om tot het hoofdidee te komen,

De dichter zal zichzelf bevuilen om clean te blijven.

Medelijden is nauwelijks acceptabel voor een dichter,

De dichter is niet boos op het lot en op zijn toestand.

Zijn simpele geluk is de zomer, achter een blad op het dak

In zijn geboorteland wacht de dichter niet om gehoord te worden.

Het doel ervan is immers de schepping zelf,

De dichter weet immers dat hij op een dag zal worden vervangen.

Hij moet uitwerken wat hij moet uitwerken,

Voor degene die geen gemakkelijke last benadert en aanvaardt.

De dichter liegt niet, hij is geliefd om de waarheid,

De dichter weet niet dat de dag van morgen niet zal komen.

Hij schrijft zolang de hand de inkt vasthoudt,

De dichter vertrekt en laat een zwart-witfoto achter.

Zijn boodschap wordt gekoesterd

Een papier ritselde terwijl graniet het bedekte.

En geen tranen meer, geen verdriet meer in de buurt van de vochtige aarde,

De dichter was vrij, de dichter bleef dat voor altijd.

De dichter zal niet liegen.