O Enjeitado II - Cristina Branco

No fundo, sinto-me apodrecer

Agora sei onde e de quê irei morrer

À beira do Tejo, de suas margens

Macilentas e inclinadas

Nada é mais belo e triste

De existência sublime e lenta

De tarde vagueio p’los prados

E à noite ouço o queixume dos fados

Até romper a madrugada

A vida é imensa tristura

Logo sinto as amarras desse mal

Neles ouvi cantar

De minha tristeza fiz pesar

Nada me consola além da dor

Mais não tenho que este meu fado

P’ra me encher a noite sem amor

Aqui, de nada serve morrer

Onde tudo se perde na volúpia da dor

Antes cidade das cidades

Arrasta o passado no presente

E vê nas ruínas uma glória que mente

Por essa miragem me encantei

Também eu descobri e conquistei

Para afinal, de tudo perder

Em todos os sonhos tudo é dor

Tudo é dor

Diep van binnen voel ik me rotten

Nu weet ik waar en waaraan ik zal sterven

Aan de rand van de Taag, aan de oevers

Bleek en schuin

Niets is mooier en verdrietiger

Subliem en traag bestaan

's Middags dwaal ik door de weilanden

En 's nachts hoor ik het geklaag van de fados

Tot de dageraad aanbreekt

Het leven is immens verdriet

Al snel voel ik de banden van dit kwaad

In hen hoorde ik zingen

Van mijn verdriet kreeg ik spijt

Niets troost me behalve de pijn

Maar ik heb deze fado niet van mij

Om de nacht te vullen zonder liefde

Hier is doodgaan zinloos

Waar alles verloren gaat in het plezier van pijn

Voor stad der steden

Sleep het verleden naar het heden

En ziet in de ruïnes een glorie die ligt

Ik was betoverd door deze luchtspiegeling

Ik heb ook ontdekt en overwonnen

Immers, alles verliezen

In alle dromen is alles pijn

alles is pijn