To Death Betrothed - Chalice

Her mind engulfed with loathsome thoughts, the devil and dismay

The burden of lifes' theatre and the stage on which we play

Autumnal sun, no peace upon that burning, pale skin

Frustration writhes around her yet the pain, it writhes within

Amidst the roaming clouds her seething feelings slowly burn

In knowing that he placed above all others shan’t return

For time will pass and never shall he come again to grace

The wondrous glow he once professed to see upon her face

To death betrothed

Her union now a myriad of lies

As dry in every way as burning sands

In midnights' cover he covets another

The all alluring vesper lover

Left every grain to filter through her hands

Alone again to reminisce of when her eyes were privy

To the grandeur that is morn of every day

Resplendent still, she walks in ghostly mists of those betrayed

To mourn encroaching dusk and self decay

To fade as light into the night, forever incomplete

Alone to watch the spectrum turning gray

Haar geest overspoeld met walgelijke gedachten, de duivel en ontzetting

De last van levenstheater en het podium waarop we spelen

Herfstzon, geen vrede op die brandende, bleke huid

Frustratie kronkelt om haar heen, maar de pijn, het kronkelt van binnen

Temidden van de zwervende wolken branden langzaam haar ziedende gevoelens

In de wetenschap dat hij boven alle anderen is geplaatst, zal hij niet terugkeren

Want de tijd zal verstrijken en hij zal nooit meer tot genade komen

De wonderbaarlijke gloed die hij ooit beweerde te zien op haar gezicht

Tot de dood verloofd

Haar verbintenis nu een groot aantal leugens

In alle opzichten zo droog als brandend zand

In de dekking van middernacht begeert hij een ander

De verleidelijke vesperliefhebber

Laat elke korrel door haar handen filteren

Weer alleen om herinneringen op te halen uit de tijd dat haar ogen ingewijd waren

Naar de grootsheid die de ochtend van elke dag is

Nog steeds schitterend, wandelt ze in de spookachtige nevelen van degenen die verraden zijn

Om te rouwen om de naderende schemering en zelfbederf

Om als licht in de nacht te verdwijnen, voor altijd incompleet

Alleen om te zien hoe het spectrum grijs wordt