An Illusion to the Temporary Real - Chalice

Chagrined, I lie ensconced between the dreaming and the dead

Let my eyes perceive degrees and not directions

For the sanguine expectations that embellished prior years

Are the fervent hopes now lost in imperfections

The emaciated soul seeks to conceptualize itself

In an illusion to the temporary real

Within, thus beyond, we segregate our spirits

From the probing hands that touch but cannot feel

Through cognitive dysfunction aspirations stay utopian

Like dying leaves that to their branch still hold

Unaware their will may yet delineate futility

They agitate a flame already cold

Plagued with trepidation through the volatile states

Foreordination links me to the now

For even if I sought escape I’d only leave despair

And my death would be one final awkward bow

Bedroefd lig ik genesteld tussen de dromen en de doden

Laat mijn ogen graden waarnemen en geen richtingen

Voor de optimistische verwachtingen die voorgaande jaren verfraaiden

Zijn de vurige hoop nu verloren in onvolkomenheden?

De uitgemergelde ziel probeert zichzelf te conceptualiseren

In een illusie van de tijdelijke werkelijkheid

Binnen, dus daarbuiten, scheiden we onze geesten af

Van de indringende handen die aanraken maar niet kunnen voelen

Door cognitieve disfunctie blijven aspiraties utopisch

Zoals stervende bladeren die aan hun tak nog steeds houden

Zich niet bewust van hun wil kan nog zinloosheid afbakenen

Ze agiteren een vlam die al koud is

Geplaagd met schroom door de vluchtige toestanden

Voorordening verbindt me met het nu

Want zelfs als ik zou ontsnappen, zou ik alleen maar wanhoop achterlaten

En mijn dood zou een laatste ongemakkelijke buiging zijn