Portrait - Chalice

Do I only have conviction

When my opinion lives in isolation?

Is this portion of reality

A frail and tangential foundation?

Who mapped the course

To this quizzical, grotesque junction?

I can’t romanticise these demons anymore

I can’t serenade another empty balcony

I can’t endure one more eve on this fetid ship

With the insincere bounty of a mutinous soul

The machine grinds ever on

With a radiance perceived by wretched eyes

That lead me home again when I’m blinded

By the truth within my lies

I can’t romanticise these demons anymore

I can’t serenade another empty balcony

I can’t endure one more eve on this fetid ship

With the insincere bounty of a mutinous soul

Heb ik alleen een veroordeling?

Wanneer mijn mening in afzondering leeft?

Is dit deel van de realiteit?

Een broze en tangentiële basis?

Wie heeft de koers uitgestippeld?

Naar dit raadselachtige, groteske kruispunt?

Ik kan deze demonen niet meer romantiseren

Ik kan geen serenade brengen aan nog een leeg balkon

Ik kan niet nog één avond op dit stinkende schip verdragen

Met de onoprechte milddadigheid van een muitende ziel

De machine maalt altijd door

Met een uitstraling die wordt waargenomen door ellendige ogen

Die me weer naar huis leiden als ik verblind ben

Door de waarheid in mijn leugens

Ik kan deze demonen niet meer romantiseren

Ik kan geen serenade brengen aan nog een leeg balkon

Ik kan niet nog één avond op dit stinkende schip verdragen

Met de onoprechte milddadigheid van een muitende ziel