Ungehorsam - Carved in Stone

«Sag mir, warum weint ein Dämon

Solch ein stolzer Dämon

Solch ein Wesen wie Du?

Ist es, ist es Angst vor der Einsamkeit

Ist es Angst vor der Bosheit

Läßt es Dir keine Ruh?»

Und er öffnete die Augen und er sah sie fragend an

Durch das Glitzern seiner Tränen im Gesicht

Denn er sah das junge Mädchen, das zu töten man ihm befahl

Aber töten konnte er die Schönheit nicht

«Ich bin ohne Herz, ohne Seele

Bin ein Spielzeug des Meisters

Der den Mord mir befahl

Trotzdem spüre ich mich erbeben

Nähme ich Dir dein Leben

Würde meins mir zur Qual…»

Und sie nahm die bleichen Hände: «Edler Fürst der Finsternis

Laß uns fliehen vor dem Meister, der Dich führt.»

Ihre Augen waren voll Liebe, ihre Wangen glühten heiß

Ihre Stimme hatte seinen Geist berührt

Aber der dunkle Meister war wachsam

Schickte geifernde Bestien

Zu verschlingen die Zwei

Schließlich wurden beide gefunden

Und sie bissen ihnen Wunden;

Es schien alles vorbei…

Da erhob der schwarze Engel sich, stellte sich der Bestienschar

Und sie wichen voller Angst vor der Gestalt

Seine schwarzen Augen bebten und sein Haar flatterte wild

Um ihn wurde alles dunkel, wurd es kalt

Denn er forderte den Meister und der Meister kam herbei

Und sie kämpften in der Tiefe um ihr Leben;

Ganz alleine stand sie da, weinte bitter, weinte heiß

Und die Erde unter ihr ein einzig Beben

Schließlich floß es Blut aus der Erde

Und die Klinge des Dämons

Bracht' dem Meister den Tod

Ihr Liebster erhob sich über dem Abgrund

Als der höchste der Fürsten

Und sein Schwert war blutrot

Und sie nahm die bleichen Hände: «Fürst des Dunkel, ich bin Dein

Ohne Dich kann ich und will ich nicht besteh’n.»

Und er nahm die Schönheit mit sich in das bleiche Licht der Nacht;

Niemals wurden beide je wieder geseh’n

"Vertel me waarom huilt een demon?

Zo'n trotse demon

Zo'n wezen als jij?

Is het, is het angst voor eenzaamheid?

Is het angst voor goddeloosheid?

Geeft het je geen rust?"

En hij opende zijn ogen en hij keek haar vragend aan

Door het glinsteren van zijn tranen op zijn gezicht

Want hij zag het jonge meisje dat hem bevolen was te doden

Maar hij kon de schoonheid niet doden

"Ik ben zonder hart, zonder ziel"

Ben een speeltje van de meester

Wie beval me te doden?

Toch voel ik mezelf trillen

ik neem je leven

Zou de mijne een kwelling zijn..."

En ze nam de bleke handen: « Edele prins van de duisternis

Laten we vluchten voor de meester die je leidt."

Haar ogen waren vol liefde, haar wangen gloeiden heet

Haar stem had zijn geest geraakt

Maar de donkere meester was alert

Verzonden zwoegende beesten

Om de twee te verslinden

Uiteindelijk werden beide gevonden

En ze beten in hun wonden;

Het leek allemaal voorbij...

Toen stond de zwarte engel op en confronteerde de horde beesten

En ze vluchtten van de figuur in angst

Zijn zwarte ogen trilden en zijn haar wapperde wild

Alles werd donker om hem heen, het werd koud

Want hij eiste de meester en de meester kwam

En ze vochten voor hun leven in de diepte;

Ze stond daar helemaal alleen, bitter huilend, heet huilend

En de aarde onder haar een enkele trilling

Uiteindelijk stroomde er bloed uit de grond

En het zwaard van de demon

Bracht de dood aan de meester

Haar minnaar rees boven de afgrond uit

Als de hoogste van de prinsen

En zijn zwaard was bloedrood

En ze pakte haar bleke handen: «Prince of the dark, I am yours»

Ik kan en wil niet zonder jou bestaan."

En hij nam de schoonheid mee in het bleke licht van de nacht;

Beiden zijn nooit meer gezien