The Lady of the Wood - Carved in Stone

There was a maiden, young and sweet

Whose parents left her all alone;

Being one year old, she was laid

Down on a bed of cold, grey stone

How she survived nobody knew

For the wood was so dark and cold

But growing up she learned the truth

And got a heart, as pure as gold

And every time she ran through the meadows

And everytime she sang a song

There was this silvery light all around her

Everywhere she came along

She did not fear the howling wolves

She did not fear the blackest night

They were the family she’d lost

So she grew up in nature’s might

The only thing that frightened her

Was when she heard the hunter’s shot

And every time this cruel man came

There was a rain of tears and blood

And every time she cried for the fallen

And everytime he killed a deer

Oh, how she cried her hot, bitter tears

Everytime this man was near

So she did love and she did hate

And grew a woman, wise and old;

She lived life in a wonderland

With so much magic to behold

She knew the wood, she knew the wolves

She knew the deers, they all were one

They played with owls and unicorns

But then one day the girl was gone

And then it rained as if heaven was crying

For the wood´s lady now was dead;

So the beasts carried her to her meadows

And in full bloom was her last bed

Er was een meisje, jong en lief

Wiens ouders haar helemaal alleen lieten;

Omdat ze een jaar oud was, was ze gelegd

Beneden op een bed van koude, grijze steen

Hoe ze het overleefde wist niemand

Want het hout was zo donker en koud

Maar toen ze opgroeide, leerde ze de waarheid

En kreeg een hart, zo puur als goud

En elke keer rende ze door de weilanden

En elke keer dat ze een liedje zong

Er was dit zilveren licht overal om haar heen

Overal waar ze kwam

Ze was niet bang voor de huilende wolven

Ze was niet bang voor de zwartste nacht

Zij waren de familie die ze had verloren

Dus ze groeide op in de macht van de natuur

Het enige dat haar bang maakte

Was toen ze het schot van de jager hoorde

En elke keer dat deze wrede man kwam

Er was een regen van tranen en bloed

En elke keer huilde ze om de gevallenen

En elke keer dat hij een hert doodde

Oh, wat huilde ze haar hete, bittere tranen

Elke keer dat deze man in de buurt was

Dus ze hield van en ze haatte

En groeide op tot een vrouw, wijs en oud;

Ze leefde in een wonderland

Met zoveel magie om te aanschouwen

Ze kende het bos, ze kende de wolven

Ze kende de herten, ze waren allemaal één

Ze speelden met uilen en eenhoorns

Maar op een dag was het meisje weg

En toen regende het alsof de hemel huilde

Want de vrouw van het bos was nu dood;

Dus de beesten droegen haar naar haar weiden

En in volle bloei stond haar laatste bed