Sohn der Morgenröte - Carved in Stone

Es entstieg der Morgenröte

einst ein Krieger, stolz und schön.

Sonn und Mond erblassten beide,

als dies Wesen sie geseh´n.

Wenn er durch die Wälder rannte,

glich er einem jungen Reh,

seine Augen gleich dem Himmel,

seine Haut weiß wie der Schnee,

schwarz sein Haar, wie Rabenfedern,

wie der Grund der ew´gen See.

Still war unser Land, und friedlich,

Krieg nichts als ein böses Wort,

doch es kamen and´re Zeiten

und mit ihnen Raub und Mord.

Als man unsre Krieger sandte,

zog er lächelnd in die Schlacht,

um die Seinen zu beschützen,

die man in Gefahr gebracht,

zog er, einer unter vielen,

mit der Heerschar in die Nacht

Viele Wochen sind vergangen,

als die Schar nach Hause kehrt.

Viele Leben sind erloschen

und nur wenige unversehrt.

Doch die Königin schaut flehend

jedem Krieger ins Gesicht,

sucht und sucht in jeder Reihe,

doch den Einen find´t sie nicht

und sie sucht, bis vor Erschöpfung

weinend sie zusammenbricht.

Heute Nacht klingen im Walde

Lieder zu der Toten Ehr´,

doch der Sohn der Morgenröte

kehrt nach Hause nimmermehr.

Leb´ denn wohl, edelster Krieger,

weh´ Dein Haar in ruhigerem Wind,

denn hier ist ein Sturm am Toben,

in dem wir nur Blätter sind;

mög´ Dein edler Geist uns leiten,

bis das Blut des Feindes rinnt…

Het stond op vanaf de dageraad

ooit een krijger, trots en mooi.

zon en maan werden allebei bleek,

toen dit schepsel hen zag.

Toen hij door het bos rende

hij leek op een jong hert,

zijn ogen als de lucht,

zijn huid wit als sneeuw

zijn haar zwart als ravenveren,

als de bodem van de eeuwige zee.

Ons land was stil en vredig,

Krijg niets dan een slecht woord

maar andere keren kwamen

en met hen roof en moord.

Toen onze krijgers werden gestuurd

hij ging lachend ten strijde,

om zijn eigen te beschermen

die men in gevaar bracht,

hij tekende, een van de vele,

met de gastheer tot diep in de nacht

Vele weken zijn verstreken

als de menigte naar huis terugkeert.

Er zijn veel levens verloren gegaan

en slechts een paar intact.

Maar de koningin kijkt smekend

in het aangezicht van elke krijger

zoekopdrachten en zoekopdrachten in elke rij,

maar ze vindt de ware niet

en ze zoekt tot ze uitgeput is

ze zakt huilend in elkaar.

Vanavond geluid in het bos

Liedjes om de doden te eren,

maar de zoon van de dageraad

keert nooit meer naar huis.

Vaarwel, edelste krijger,

wee je haar in een kalmere wind,

want hier woedt een storm,

waarin we slechts bladeren zijn;

moge uw edele geest ons leiden,

totdat het bloed van de vijand vloeit...