Der Fels im Moor - Carved in Stone

Dort, wo die Nebel nie verweh’n

Wo nie das Licht sich zeigt

Dort steht seit ewig langer Zeit

Ein Fels im Moor und schweigt

Die Unken singen dort ihr Lied

In jeder neuen Nacht

Als wüssten sie, was einst hier war

Und was dies Unheil bracht

Es lebte einst vor vielen Jahr’n

Ein wunderschönes Kind

Ein Bauernmädchen, jung und zart

Und frisch wie Morgenwind

Die liebte einen Königssohn

Dem war sie angetan

Sie trafen sich des nachts im Wald

Dass sie beisammen war’n

Er koste sie, er sprach zu ihr

Manch Wort wie Honig süß

Sie glaubte ihm und war ganz sein

Bis er sie dann verstieß

Sie weint' so sehr, es war im gleich

Sie bat ihn: «Bitte, bleib!»

Und wusst nichts von der bitt’ren Saat

Die wuchs in ihrem Leib

Und als das Kleid zu eng ihr ward

Da kam die Sache raus

Der Vater schlug sie grün und blau

Und trieb sie aus dem Haus

Und als sie dann ihr Kind gebar

Im dunklen Moor, allein

Da war sie voller Angst und Schmerz

Und wusst' nicht aus noch ein

«Geliebtes Kind, in dieser Welt

Sind wir nun ganz allein

Doch vor der andern Hohn und Spott

Bewahret sollst Du sein.»

Sie zog die Nadel aus ihrem Haar

Stach sie dem Kind ins Herz

Dem Wahnsinn nahe, tränenblind

Nie fühlt' sie solchen Schmerz

Sie nahm das Kind auf ihren Arm

Und sank ins Moor hinab

Sie floh vor der Verachtung fort

Und fand ein stilles Grab

Am Felsen, wo die Unke singt

Verließ sie diese Welt

Seitdem wird dieser Platz nie mehr

Von Sonnenlicht erhellt

Daar, waar de mist nooit wegwaait

Waar het licht nooit laat zien

Het is er al eeuwen

Een rots in de hei en is stil

Daar zingen de padden hun lied

In elke nieuwe nacht

Alsof ze wisten wat hier ooit was

En wat deze ramp heeft gebracht

Het leefde ooit vele jaren geleden

Een mooi kind

Een boerenmeisje, jong en delicaat

En fris als de ochtendwind

Ze hield van de zoon van een koning

Dat vond ze leuk

Ze ontmoetten elkaar 's nachts in het bos

Dat ze samen waren

Hij proefde haar, hij sprak met haar

Sommige woorden zoet als honing

Ze geloofde hem en was helemaal van hem

Tot hij haar afwees

Ze huilt zo veel, het was hetzelfde

Ze vroeg hem: "Alsjeblieft, blijf!"

En wist niets van het bittere zaad

Het groeide in haar baarmoeder

En toen de jurk te strak voor haar was

Toen kwam het ding uit

Haar vader sloeg haar zwart en blauw

En reed haar het huis uit

En toen ze beviel van haar kind

In de donkere hei, alleen

Ze was vervuld van angst en pijn

En wist niet wat te doen

"Lief kind, in deze wereld"

Zijn we nu helemaal alleen?

Maar voor de anderen minachting en spot

U zult behouden blijven."

Ze trok de speld uit haar haar

Steek haar in het hart van het kind

Dicht bij waanzin, verblind door tranen

Ze heeft nog nooit zo'n pijn gevoeld

Ze nam het kind in haar armen

En zonk in het moeras

Ze vluchtte voor minachting

En vond een stil graf

Op de rots waar de pad zingt

verliet deze wereld

Sindsdien is deze plek nooit meer geweest

Verlicht door zonlicht