Sonata De Outono - Carlos Do Carmo

Inverno não ainda, mas Outono

A sonata que bate no meu peito

Poeta distraído, cão sem dono

Até na própria cama em que me deito

Acordar é a forma de ter sono

O presente, o pretérito imprefeito

Mesmo eu de mim próprio me abandono

Se o rigor que me devo, não respeito

Morro de pé, mas morro devagar

A vida é afinal o meu lugar

E só acaba quando eu quiser

Não me deixo ficar… não pode ser

Peço meças ao sol, ao céu, ao mar

Pois viver é também acontecer

Winter nog niet, maar herfst

De sonate die in mijn borst klopt

Afgeleide dichter, hond zonder baas

Zelfs in het bed waar ik in lig

Wakker worden is de manier om slaperig te zijn

De tegenwoordige tijd, de voltooid tegenwoordige tijd

Zelfs ik verlaat mezelf van mezelf

Als de strengheid die ik mezelf verschuldigd ben, respecteer ik niet

Ik sterf staand, maar ik sterf langzaam

Het leven is tenslotte mijn plek

En het eindigt alleen wanneer ik wil

Ik laat mezelf niet blijven... het kan niet zijn

Ik vraag om metingen in de zon, de lucht, de zee

Omdat leven ook gebeurt