À Memória De Anarda - Carlos Do Carmo

Já de novo a meus olhos aparecem

A graça, o riso, as flores da alegria

Já na minha teimosa fantasia

Cuidados que velavam, adormecem

Nascemos para amar!

a humanidade

Vai tarde ou cedo, aos laços da ternura

Tu és doce atractivo;

ó formusura

Que encanta, que seduz, que presuade

A frouxidão no amor, é uma ofensa

Ofensa que se eleva a grau supremo

Paixão requer paixão, fervor extremo

Com extremo fervor se recompensa

S um celeste poder, tirano e duro

Às vezes, extorquisse as liberdades

Que prestava, ó razão, teu lume puro?

Não forçam corações, as divindades

Fado amigo não há, nem fado escuro

Fados, são as paixões, são as vontades

Mijn ogen verschijnen al weer

De gratie, het gelach, de bloemen van vreugde

Al in mijn koppige fantasie

Zorgen die keken, in slaap vallen

We zijn geboren om lief te hebben!

de mensheid

Ga laat of vroeg, naar de banden van tederheid

Je bent lief aantrekkelijk;

oh schoonheid

Dat betovert, dat verleidt, dat overtuigt

Lossheid in de liefde is een overtreding

Overtreding die tot de hoogste graad stijgt

Passie vereist passie, extreme vurigheid

Met extreme ijver beloont hij zichzelf

S een hemelse macht, tiran en hard

Soms de vrijheden afgeperst

Wat voor goede, o reden, was je pure vuur?

Ze dwingen geen harten, de goden

Er is geen vriendelijke fado, zelfs geen donkere fado

Fados, zijn de passies, zijn de testamenten