Palavras Minhas - Carlos Do Carmo

Palavras que disseste e já não dizes

Palavras como um sol que me queimava

Olhos loucos de um vento que soprava

Em olhos que eram meus, e mais felizes

Palavras que disseste e que diziam

Segredos que eram lentas madrugadas

Promessas imperfeitas, murmuradas

Enquanto os nossos beijos permitiam

Palavras que dizias, sem sentido

Sem as quereres, mas só porque eram elas

Que traziam a calma das estrelas

À noite que assomava ao meu ouvido…

Palavras que não dizes, nem são tuas

Que morreram, que em ti já não existem

— que são minhas, só minhas, pois persistem

Na memória que arrasto pelas ruas

Woorden die je zei en niet meer zegt

Woorden als een zon die me verbrandde

Gekke ogen van een wind die waaide

In de ogen die van mij waren, en gelukkiger

Woorden die je zei en zei

Geheimen die langzame dageraad waren

Onvolmaakte beloften, mompelde

Terwijl onze kussen het toestonden

Woorden die je zei, zinloos

Zonder de wensen, maar gewoon omdat ze waren

Dat bracht de rust van de sterren

's Nachts doemde dat op in mijn oor...

Woorden die je niet zegt, zijn niet eens van jou

Wie stierf, die niet meer in jou bestaat

— die van mij zijn, alleen van mij, terwijl ze blijven bestaan

In het geheugen sleep ik door de straten