Fado Da Saudade - Carlos Do Carmo

Nasce o dia na cidade, que me encanta

Na minha velha Lisboa, de outra vida

E com um nó de saudade, na garganta

Escuto um fado que se entoa, à despedida

E com um nó de saudade, na garganta

Escuto um fado que se entoa, à despedida

Foi nas tabernas de Alfama, em hora triste

Que nasceu esta canção, o seu lamento

Na memória dos que vão, tal como o vento

O olhar de quem se ama e não desiste

Na memória dos que vão, tal como o vento

O olhar de quem se ama e não desiste

Quando brilha a antiga chama, ou sentimento

Oiço este mar que ressoa, enquanto canta

E da Bica à Madragoa, num momento

Volta sempre esta ansiedade, da partida

Nasce o dia na cidade, que me encanta

Na minha velha Lisboa, de outra vida

Quem vive só do passado, sem motivo

Fica preso a um destino, que o invade

Mas na alma deste fado, sempre vivo

Cresce um canto cristalino, sem idade

Mas na alma deste fado, sempre vivo

Cresce um canto cristalino, sem idade

É por isso que imagino, em liberdade

Uma gaivota que voa, renascida

E já nada me magoa, ou desencanta

Nas ruas desta cidade, amanhecida

Mas com um nó de saudade, na garganta

Escuto um fado que se entoa, à despedida

De dag is geboren in de stad, wat me betovert

In mijn oude Lissabon, uit een ander leven

En met een knoop van verlangen in de keel

Ik hoor een fado die zingt, bij het afscheid

En met een knoop van verlangen in de keel

Ik hoor een fado die zingt, bij het afscheid

Het was in de tavernes van Alfama, in een droevige tijd

Dat dit lied werd geboren, jouw klaagzang

In het geheugen van degenen die gaan, zoals de wind

Het uiterlijk van wie houdt van en niet opgeeft

In het geheugen van degenen die gaan, zoals de wind

Het uiterlijk van wie houdt van en niet opgeeft

Wanneer de oude vlam schijnt of voelt

Ik hoor deze zee die weerklinkt, zoals het zingt

Van Bica naar Madragoa, in een oogwenk

Deze angst komt altijd terug, vanaf het vertrek

De dag is geboren in de stad, wat me betovert

In mijn oude Lissabon, uit een ander leven

Die alleen in het verleden leeft, zonder reden

Blijft vastzitten aan een bestemming, die binnenvalt

Maar in de ziel van deze fado leef ik altijd

Een kristallijne, tijdloze hoek groeit

Maar in de ziel van deze fado leef ik altijd

Een kristallijne, tijdloze hoek groeit

Daarom stel ik me voor, in vrijheid

Een meeuw die vliegt, herboren

En niets doet me meer pijn, of ontgoochelt me

In de straten van deze stad, dageraad

Maar met een knoop van verlangen, in de keel

Ik hoor een fado die zingt, bij het afscheid