Heidenröslein - Bodo Wartke, Франц Шуберт

Sah ein Knab ein Röslein steh’n,

Röslein auf der Heiden,

war so jung und morgenschön,

lief er schnell, es nah zu sehn,

sah’s mit vielen Freuden.

Röslein, Röslein, Röslein rot,

Röslein auf der Heiden.

Knabe sprach: «Ich brech' dich,

Röslein auf der Heiden!»

Röslein sprach: «Ich stech' dich!

Das versprech' ich dir, es sei denn

du läßt mich in Ruh'.

Dann ließ' sich das sich vermeiden.»

Doch wie halt so die Knaben sind,

hört er nicht auf das Röslein.

Er schlägt die Warnung in den Wind

— wie kann man nur so blöd sein!

Der Knabe brach,

das Röslein stach,

worauf es dann zu Knaben sprach:

«Hättste mich mal nicht gebrochen,

dann hätt' ich dich auch nicht gestochen.

Doch versprochen ist versprochen.

Warum machste auch solche Sachen?»

Rö, Rö, Röslein rot, ahaha,

Rö, Rö, Röslein auf der Heiden.

Mach' nie ein Röslein tot!

Brich' es nicht!

Laß es bleiben!

Denn wenn sich erst die Rose rächt,

geht das mächtig in die Hose, echt!

Erst recht wegen eines Ausrupf-Risikos

reagieren Rosen rigoros.

Also solltest du mal eines Rose sehn,

und ist diese Rose noch so schön,

laß sie steh’n!

Besagter Knabe aber

ignoriert der Rose Tücken.

Er war Schnittblumen-Liebhaber,

und das Pflücken schien zu glücken.

Zwar zerschunden

von Schnittwunden,

stellte er voller Entzücken die Rose in ‘ne Vase.

In der Vase war sie wesentlich

von Wasser eingeengt und denkt,

wie sie auf der Wiese,

wo sie lose war versenkt,

Riesen-Rose einst gewesen,

eh sie 'n Knabe haben wollte,

welcher diese wie so 'n Bison

aus der Erde riß.

Da rollte

sie die Blätter ineinander,

nebenan der Knabe stand.

Die Pracht der Rose in der Vase

— er sah sie, wie sie schwand!

«Schande!», dachte er.

«Hätt' ich sie mal nicht gebrochen!

In der Vase blüht sie kurz,

auf der Wiese noch Wochen.»

Diese hochtrabende Erkenntnis

weckt beim Knaben das Verständnis:

Wenn man ein Röslein bricht,

überlebt es meistens nicht.

Rö, Rö, Röslein rot,

Rö, Rö, Röslein auf der Heiden.

Nun ist das Röslein tot,

aber wenigsten war sein Leiden

doch noch zu etwas nutz:

Als Plädoyer für Umweltschutz

Als een jongen een kleine roos zag,

kleine roos op de heide,

was zo jong en mooi

hij rende snel om het van dichtbij te zien

zag het met grote vreugde.

Kleine roos, kleine roos, kleine roos rood,

Kleine roos op de heide.

jongen zei: "Ik zal je breken,

Röslein op de heiden!»

Röslein sprak: "Ik zal je steken!

Ik beloof je dat, tenzij

laat me met rust.

Dan kan dat voorkomen worden."

Maar hoe zijn de jongens?

hij luistert niet naar de kleine roos.

Hij gooit de waarschuwing in de wind

- hoe kun je zo dom zijn!

de jongen brak

de kleine roos prikte,

waarop het toen tegen de jongens zei:

"Als je me niet gebroken had,

dan had ik je ook niet neergestoken.

Maar een belofte is een belofte.

Waarom doe je zulke dingen?"

Rö, Rö, Röslein rood, ahaha,

Rö, Rö, Röslein op de heidenen.

Dood nooit een kleine roos!

Breek het niet!

Laat het!

Want zodra de roos wraak neemt,

het is echt klote, echt!

Vooral vanwege een plukrisico

rozen reageren rigoureus.

Dus je zou een roos moeten zien

en is deze roos nog zo mooi,

laat ze staan!

Maar zei jongen

negeert de haken en ogen van de roos.

Hij was een liefhebber van snijbloemen

en het plukken leek te slagen.

hoewel gekneusd

van snijwonden,

hij zette de roos in een vaas vol verrukking.

In de vaas was ze essentieel

ingesloten door water en denkt

zoals zij in de wei,

waar ze losjes gezonken was,

gigantische roos ooit geweest,

voordat ze een jongen wilde

wat vinden deze leuk zo 'n bizon

uit de grond gerukt.

Da rolde

ze verstrengelt de lakens

de jongen stond naast hem.

De pracht van de roos in de vaas

- hij zag haar vervagen!

"Jammer!" dacht hij.

"Had ik ze maar niet gebroken!

In de vaas bloeit hij kort,

weken op de weide."

Deze verheven realisatie

wekt begrip bij jongens:

Als je een rozet breekt,

overleeft het meestal niet.

Rö, Rö, Röslein rood,

Rö, Rö, Röslein op de heidenen.

Nu is de kleine roos dood

maar het minste was zijn lijden

nog ergens nuttig voor:

Als pleidooi voor milieubescherming