Mon capitaine - Baptiste W. Hamon, Bonnie "Prince" Billy

J’ai connu quelqu’un qui naviguait si bien

Que rien ne pouvait l’arrêter

Il voguait serein sur des flots incertains

Non rien ne le retient jamais

Derrière certains hommes derrière quelques destins

Se cache une force inconnue

Qui transporte et inspire les plus profonds désirs

Et que connaît mon ami c’est sûr

Le pouvoir qu’il a, moi seul je l’ai su

Mais j’ai laissé mon capitaine, je l’ai perdu de vue

J'étais son élève, il a fait ma fortune

En m’indiquant l'étoile du nord

Il me guidait sans peine sur les grandes lagunes

Et n’avait ni regrets ni remords

Il m’aimait je crois malgré quelques débats

Ur le sens de l’errance et du vide

Jusqu’au jour où tremblant je lui dis «il est temps «» A mon tour, d’aller faire ma vie "

Le pouvoir qu’il a, moi seul je l’ai su

Mais j’ai laissé mon capitaine, je l’ai perdu de vue

Un soir sur le port je l’ai trouvé figé

Fatigué, accoudé à la barre

Le vent souffle au dehors, c’est un marin usé

Qui chavire quelque peu du regard

Puis il s’est relevé, m’aurait-il remarqué?

Il déploie sa grand-voile en silence

Et j’observe plein de peine, mon vieux capitaine

S’enfoncer dans l’océan immense

Le pouvoir qu’il a, moi seul je l’ai su

Mais j’ai laissé mon capitaine

Ik kende iemand die zo goed zeilde

Dat niets haar kon stoppen

Hij zeilde sereen op onzekere golven

Nee, niets houdt hem ooit tegen

Achter sommige mannen achter sommige lotsbestemmingen

Ligt een onbekende kracht

Wie vervoert en inspireert de diepste verlangens

En wat mijn vriend zeker weet

De kracht die hij heeft, alleen ik wist het

Maar ik verliet mijn kapitein, ik verloor hem uit het oog

Ik was zijn leerling, hij verdiende mijn fortuin

Wijst me naar de Poolster

Hij leidde me moeiteloos over de grote lagunes

En had geen spijt of spijt

Hij hield van me geloof ik ondanks enkele debatten

Ur het gevoel van dwalen en leegte

Tot de dag dat ik bevend zeg "het is tijd" "Mijn beurt, om te gaan en mijn leven te maken"

De kracht die hij heeft, alleen ik wist het

Maar ik verliet mijn kapitein, ik verloor hem uit het oog

Op een avond in de haven vond ik hem bevroren

Moe, leunend op de helmstok

Buiten waait de wind, hij is een versleten matroos

Die een beetje kapseist uit de blik

Toen stond hij op, zou hij me opgemerkt hebben?

Zwijgend ontrolt hij zijn grootzeil

En ik kijk met verdriet toe, mijn oude kapitein

Om te zinken in de immense oceaan

De kracht die hij heeft, alleen ik wist het

Maar ik verliet mijn kapitein