Безобразное время - Банда четырех

Мы устали, как будто весь день пахали на нас.

Мы узнали так много, как будто бы жили сто лет.

Власть любая – она ведь и в Африке власть,

Она кровью стекает в размытый наш след.

Я умею смотреть… Нет, вернее гадать –

По ветрам, по дождям, по чему-то еще.

Но я не хочу, я уже не хочу разбирать

Тайных знаков судьбы – вот тепло, вот тепло... Горячо!

И кто-то, такой же, как я, в полдень сыграет отбой.

Кто-то, такой же, как я, опять вот попал на разлом.

Это время смеется: «Останься со мною…»

И машет своим безобразным крылом.

А ты хочешь – ешь, хочешь – пей, хочешь сказочку – слушай:

Я ее расскажу лишь тебе одному.

О том, что Бог поверил в меня, захотев мою душу,

Но она пригодится еще мне самому.

И становится тесно в привычной постели.

Бьет по глазам мерцающий свет.

Я должен был утонуть вот тогда вот – в крестильной купели.

Но ведь не утонул, и продолжается бред.

И деревья расти продолжают над быстрой рекою.

А ей, реке, все одно – ледостав, ледолом.

Это время смеется: «Останься со мною…»

Время дразнит своим безобразным крылом.

Перелетные птицы сюда не летят.

Они остаются в развеселых краях,

Оставляя надежду, веру и страх

И любовь на позорных столбах.

Но не выйдет наружу ни вздоха, ни крика, ни стона.

Не прорвется сквозь щели самый натуженный крик.

Видишь в небе луна – говорят, хорошо для влюбленных,

А я к этой луне никак не привык.

И мне никогда не сродниться с холодной луною.

Но не надо об этом пиздить просто так за столом.

Это время смеется: «Останься со мною...»

И машет своим безобразным крылом

А все, радуясь, ждут чего-то большого.

Здесь такая привычка – если пить, то до дна.

Все верят в силу своего неповторимого слова.

Но камера смертников в доме одна – и только одна!

И на небе следы вчерашней зарницы.

Только что нам они?

С кашей не съесть.

Мне вчера показали портрет самоубийцы

И сказали: «Ты знаешь, резервация здесь…»

Пересохший ручей – это дорога к покою.

Пересохший ручей, нет, мы пока подождем.

Это время смеется: «Останься со мной…»

Время дразнит своим безобразным крылом.

Безобразное время...

We waren moe, alsof ze de hele dag aan ons hadden gewerkt.

We hebben zoveel geleerd alsof we honderd jaar hebben geleefd.

Elke macht - het is tenslotte macht in Afrika,

Ze bloedt in onze wazige voetafdruk.

Ik weet hoe ik moet kijken ... Nee, of liever raden -

Wind, regen, iets anders.

Maar ik wil niet, ik wil niet demonteren

Geheime tekenen van het lot - dat is warm, dat is warm ... Heet!

En iemand, net als ik, zal 's middags de lichten uitdoen.

Iemand, net als ik, viel opnieuw in een spleet.

Deze keer lacht: "Blijf bij mij ..."

En klappert met zijn lelijke vleugel.

En als je wilt - eet, als je wilt - drink, als je een sprookje wilt - luister:

Ik zal het je alleen vertellen.

Over het feit dat God in mij geloofde, mijn ziel wilde,

Maar het zal me nog wel van pas komen.

En het wordt krap in het gebruikelijke bed.

Een flikkerend licht valt in mijn ogen.

Ik zou op dat moment verdrinken - in de doopvont.

Maar hij verdronk niet en het delirium gaat door.

En de bomen blijven groeien over de snelle rivier.

En zij, de rivier, is allemaal hetzelfde - ijskoud, ijsbreker.

Deze keer lacht: "Blijf bij mij ..."

De tijd plaagt met zijn lelijke vleugel.

Trekvogels vliegen hier niet.

Ze blijven in gelukkige landen

Hoop, geloof en angst achterlaten

En liefde aan de schandpaal.

Maar geen zucht, geen kreet, geen kreun zal naar buiten komen.

De meest gespannen kreet zal niet door de scheuren breken.

Je ziet de maan aan de hemel - ze zeggen dat het goed is voor geliefden,

En ik ben deze maan niet gewend.

En ik zal nooit familie zijn van de koude maan.

Maar praat er niet zomaar over aan tafel.

Deze keer lacht: "Blijf bij mij..."

En klappert met zijn lelijke vleugel

En iedereen, verheugd, wacht op iets groots.

Er is hier zo'n gewoonte - als je drinkt, dan naar de bodem.

Iedereen gelooft in de kracht van hun unieke woord.

Maar er is maar één dodencel in huis - en maar één!

En in de lucht zijn er sporen van de bliksem van gisteren.

Wat zijn ze voor ons?

Eet niet met pap.

Gisteren lieten ze me een portret zien van een zelfmoord

En ze zeiden: "Weet je, de reservering is hier..."

Een droge stroom is de weg naar vrede.

Droge stroom, nee, we wachten wel.

Deze keer lacht: "Blijf bij mij..."

De tijd plaagt met zijn lelijke vleugel.

Lelijke tijd...