La claque - Axelle Red

Quoi qui arrive, ce soir ou bien demain

Je fais ma valise, je prends le premier train

Même s’il faut que je dérive, je retrouverai le chemin, enfin.

Même si tu crois que j’m’esquive

Moi, je pense que j’ai toujours un destin.

Même si tu pense que je ne pourrai pas vivre

Si loin de tes yeux et tes mains, tes mains

Comment ai-je pu me laisser aller à tes côtés, à tes côtés?

Mais c’est fini et bien fini, je serai plus jamais ta petite fille.

Mais c’est fini et bien fini, plus de coups

Plus de claques dans les mains.

Na nanana na nanana…

La fête peut bien continuer, je ne serai plus là pour la regarder.

La fête peut bien continuer, je ne serai plus là pour te contempler.

Comment j’ai pu tout encaisser, toutes ces années, ces années?

Mais c’est fini et bien fini, je serai plus jamais ta petite fille.

Mais c’est fini et bien fini, plus de coups

Plus de claques dans les mains.

Je me suis noyée dans ton sourire, je me suis coulée dans tant de larmes

J’ai meme pris peur de tes rires qui tombaient comme parfois l’orage

L’orage

Comment avons-nous fait pour tomber si bas?

Comment ai-je pu me relever?

Comment ai-je pu tout endurer?

Tous ces coups tout à coups, mais j’ai toute la vie devant moi.

Na nanana na nanana…

Wat er ook gebeurt, vanavond of morgen

Ik pak mijn koffers, ik neem de eerste trein

Zelfs als ik moet drijven, zal ik eindelijk mijn weg terug vinden.

Zelfs als je denkt dat ik wegglip

Ik, ik denk dat ik nog steeds een lot heb.

Zelfs als je denkt dat ik niet zou kunnen leven

Zo ver van je ogen en je handen, je handen

Hoe kon ik mezelf aan jouw zijde laten gaan, aan jouw zijde?

Maar het is keer op keer, ik zal nooit meer je kleine meisje zijn.

Maar het is over en over, geen klappen meer

Geen handen meer slaan.

Na nanana na nanana…

Het feest kan wel doorgaan, ik zal er niet meer zijn om het te zien.

Het feest kan wel doorgaan, ik zal er niet meer zijn om naar je te kijken.

Hoe heb ik het allemaal opgevat, al die jaren, deze jaren?

Maar het is keer op keer, ik zal nooit meer je kleine meisje zijn.

Maar het is over en over, geen klappen meer

Geen handen meer slaan.

Ik verdronk in je glimlach, ik zonk in zoveel tranen

Ik werd zelfs bang van je gelach dat viel als soms de storm

De storm

Hoe zijn we zo laag gekomen?

Hoe ben ik opgestaan?

Hoe kon ik het allemaal verdragen?

Al die klappen ineens, maar ik heb nog mijn hele leven voor me.

Na nanana na nanana…