Terra di nessuno - Assalti Frontali

Qui sull’orlo dei binari

seduto su una banchina di marmo lunga fino a Milano

fantasma di un fantasma di stazione inesistente chiamata

Roma Nomentano

un punto in mezzo al niente

un mondo in un mondo

intorno a un mare maledetto di cemento

che a cento all’ora centomila treni navigano in corsa

incontro a un altro giorno

e intorno a me solo il calore dei colori

di sogni raccontati sui muri dai graffiti

il calore dei tuoi colori

perch il tempo che passa non pu pi cancellarli

dolce compagna di strada!

avrei voluto pi tempo

so quanto avresti voluto pi tempo per parlarci

per abbracciarci

e oggi qui sull’orlo dei binari in questo giorno

rincorro mille pensieri

e ho da farti un duro racconto

hanno bussato alla mia porta di mattina presto

e ho saputo quello che era successo nella notte al Corto

quando ero l ho visto

un inferno un incendio un inferno di lamiere

e sotto le macerie un fiore

alcuni piangono altri non parlano

in questa sporca terra d’armi

d’intrighi ingiustizie di mercanti d’inganni

e adesso che guardo attraverso questi anni

sento quanto ci sono dentro

cos forte sento a quale parte appartengo

giorno dopo giorno

ho perso il conto del tempo

non posso fermarmi mi urlo

mi urlo di andare avanti

e ti voglio dire

ti voglio dire anche se non lo so se non mi senti

voglio dirti lo stesso

che se non possono pi esserci lunghi sorrisi

in questa valle… non chieder chi legale chi illegale

se nella vita cos il nostro viaggio

non posso tornare a mani vuote al mio villaggio

storie umane nelle mille storie umane

e ogni volta e ogni volta possono fiorire o finire

e ogni volta c' sempre

chi ha davvero voglia o si sforza di capirete chi finge soltanto o soltanto

non ha nessuna voglia di capire ricordo come un’onda di ritorno

quanti personaggi troppi personaggi

le loro facce somigliarsi

e il loro vestito… non sempre quello del nemico

dividere divisi fino all’infinito

cos forti coi deboli deboli coi forti

qui sull’orlo dei binari

il sole ha lasciato solo il colore arancione

sulle mille storie umane

a uno a uno

su tutti quelli che non mi sono mai lasciato dietro

i miei fratelli

che non mi hanno mai lasciato dietro solo

nel calore di un momento che non lascia il posto al vuoto

e cammino passo dopo passo

su questa banchina di marmo

quando guardo verso l’alto mentre un lampo sfreccia

proprio sopra la mia testa sul Ponte delle Valli

una luce azzurra lampeggiante con un urlo regolare

a intervalli

e in un istante come a San Lorenzo

penso a quella macchina

volante gi da questo ponte

e in un secondo ricordo quel giorno

i maiali le facce dei nostri guardiani

grondanti piacere per quello sporco mestiere

le loro voci per radio io dentro quell’auto

sperando di uscirne pi vivo che mai

soffrendo disprezzo

contando le varie possibilit

sulle domande di quei fottuti gratuiti giudici

cos tanto lontani dalla vita di Militant A quante domande mi affollano la testa

io sono solo quello che sono

un uomo nella terra di nessuno

conosco il prezzo alto della coerenza in questa terra

di volta in volta sento chi la abita al fianco

e conosco bene il volto di chi la calpesta

l’ho visto troppe volte contro

vivendo come di notte il giorno e di notte ogni notte

guarda come arrivano le risposte

scorrendo lasciano scorrere questo testo

verso dopo verso sopra quello che penso

sopra il silenzio

e non finita

se parliamo cos perch la nostra vita

e non sono mai mai stato cos lucido come adesso

adesso che non posso fare altro

che camminare passo dopo passo senza vie di mezzo

ad alta voce

con un sorriso dentro

e ora vado

per non tornare nel villaggio a mani vuote

Hier aan de rand van de sporen

zittend op een lange marmeren kade tot aan Milaan

geest van een geest van een niet-bestaand station genaamd

Rome Nomentano

een punt in het midden van nergens

een wereld in een wereld

rond een vervloekte zee van beton

dat er met honderd per uur honderdduizend treinen rijden

een andere dag ontmoeten

en om mij heen alleen de warmte van kleuren

van dromen verteld op de muren door graffiti

de warmte van je kleuren

omdat het verstrijken van de tijd ze niet langer kan wissen

lieve reisgenoot!

Ik had graag meer tijd gehad

Ik weet hoe graag je meer tijd had gehad om met hem te praten

om ons te omhelzen

en vandaag hier aan de rand van de sporen op deze dag

Ik ren achter duizend gedachten aan

en ik heb een moeilijk verhaal te vertellen

ze klopten vroeg in de ochtend op mijn deur

en ik hoorde wat er in de nacht in de Corto . was gebeurd

toen ik was zag ik het

een hel een vuur een hel van metalen platen

en onder het puin een bloem

sommigen huilen anderen praten niet

in dit vuile land van wapens

van intriges en onrechtvaardigheden van fraudeurs

en nu ik door deze jaren kijk

Ik voel hoeveel ik erin zit

zo sterk dat ik voel tot welk deel ik behoor

dag na dag

ik ben de tijd vergeten

Ik kan niet stoppen, ik schreeuw

Ik schreeuw om verder te gaan

en ik wil je vertellen

Ik wil het je vertellen, ook al weet ik het niet als je me niet hoort

Ik wil je hetzelfde vertellen

dat als er niet langer lang gelachen kan worden

in deze vallei ... vraag niet wie legaal wie illegaal

als dit onze reis in het leven is

Ik kan niet met lege handen terug naar mijn dorp

menselijke verhalen in duizend menselijke verhalen

en elke keer en elke keer kunnen ze bloeien of eindigen

en elke keer is er altijd

wie echt wil of probeert te begrijpen wie alleen of alleen doet alsof

heeft geen behoefte om het geheugen te begrijpen als een golf van terugkeer

hoeveel tekens te veel tekens

hun gezichten lijken op elkaar

en hun kleding ... niet altijd die van de vijand

delen tot oneindig delen

zo sterk met de zwakken zwak met de sterken

hier aan de rand van de sporen

de zon liet alleen de oranje kleur achter

op de duizend menselijke verhalen

een voor een

op al degenen die ik nooit heb achtergelaten

mijn broers

dat ze me nooit alleen achterlieten

in de hitte van een moment dat niet plaats maakt voor leegte

en ik loop stap voor stap

op deze marmeren kade

als ik opkijk terwijl een bliksem voorbij flitst

recht boven mijn hoofd op de Ponte delle Valli

een knipperend blauw licht met een regelmatige schreeuw

met tussenpozen

en in een oogwenk zoals in San Lorenzo

Ik denk aan die auto

vanaf deze brug naar beneden vliegen

en in een tweede herinnering die dag

de varkens de gezichten van onze bewakers

druipend van plezier in die vuile handel

hun stemmen op de radio mij in die auto

in de hoop er meer levend dan ooit uit te komen

minachting lijden

de verschillende mogelijkheden tellen

op de vragen van die vrije verdomde rechters

zo ver van het leven van Militant Hoeveel vragen bevolken mijn hoofd

ik ben gewoon wat ik ben

een man in niemandsland

Ik ken de hoge prijs van consistentie in dit land

af en toe hoor ik wie er naast haar woont

en ik ken het gezicht van degenen die erop trappen goed

Ik heb het te vaak gezien tegen

leven als 's nachts de dag en 's nachts elke nacht

kijk hoe de antwoorden binnenkomen

scrollen laat deze tekst stromen

naar na naar boven wat ik denk

boven de stilte

en niet klaar

als we zo praten, waarom is ons leven dan?

en ik ben nog nooit zo helder geweest als nu

nu ik niet anders kan

dan stap voor stap lopen zonder middenweg

hard op

met een glimlach van binnen

en nu ga ik

om niet met lege handen terug te keren naar het dorp