Spugne - Assalti Frontali, Bonnot

Le spugne galleggiano un po'

Assorbono assorbono

Ma tutto ciò che assorbe affonda ed io affonderò

Prendo un po' di calma

Voglio stare a galla

Come quella volta alla porta di Ramallah

Ho chiuso gli occhi, ho aperto il mio cuore

Perché ogni giorno qualche cosa nasce e qualche cosa muore

E porto con me un dolore

Che viene da lontano, lontano è un richiamo

Le spugne galleggiano un po'

Assorbono assorbono

Ma tutto ciò che assorbe affonda ed io affonderò

Prendo un po' di calma

Voglio stare a galla

Come quella volta alla porta di Ramallah

Ho chiuso gli occhi, ho aperto il mio cuore

Perché ogni giorno qualche cosa nasce e qualche cosa muore

E porto con me un dolore

Che viene da lontano, lontano è un richiamo

Io tornavo a casa già distrutto, ripensavo a tutto

Canticchiavo il brutto, il bello e il bello e il brutto

Elaboravo il lutto

Di quello che ora è andato e quello che ho perduto

Perché non siamo niente e io sono un sopravvissuto

Va il cuore, va il cervello va vanno i nervi e i muscoli

Siamo cosi forti, fragili e minuscoli

E non importa se avrò vinto o perso io sono diverso

Accendo il fuoco di 'sto loco anche se scherzo

E qualcosa dentro è morto e prende lo sconforto

Il sogno è già finito ed era cosi corto

Dove volevo andare?

Cosa volevo fare?

Dovevo perderlo il mio sguardo e poi dimenticare

Ma resto ancora qui, tra l’esplosione e il fumo

Se non la faccio io sta strada non la fa nessuno

È pezzettino è vero, mia poesia in questa città

Ci manca molta fantasia per sopportare la realtà

Le spugne galleggiano un po'

Assorbono assorbono

Ma tutto ciò che assorbe affonda ed io affonderò

Prendo un po' di calma

Voglio stare a galla

Come quella volta alla porta di Ramallah

Ho chiuso gli occhi, ho aperto il mio cuore

Perché ogni giorno qualche cosa nasce e qualche cosa muore

E porto con me un dolore

Che viene da lontano, lontano è un richiamo

Ora assalti che dice che dice?

Militant A che dice?

Io senza lotta non so essere felice

E a roma che si dice?

Che si dice?

La vita che dice?

Ho un segno in faccia che non è una ruga è una cicatrice

E credo ancora credo sempre credo a tutto come un neonato

Qualcosa è morto ma qualcosa è anche nato

E torno a casa nel macello

Canticchiando il bello, il brutto, il brutto e il bello

Dentro al mio cervello

Accarezzando un coltello che ho sempre in mezzo ai denti

Non lo cambiamo il mondo lo lasciamo tutto come ai mezzi

Eventi, tra palazzine affari e luci delle insegne

Chi vedo?

Vedo i miei le persone degne

E lascio i dubbi filosofici ho la mia disciplina

Faccio i miei gesti meccanici parlo con la rima

Con una voce dentro dagli abissi del tempo

Qualcuno da laggiù mi ha lasciato un testamento

E resto ancora qui, tra l’esplosione e il fumo

Se non la faccio io sta strada non la fa nessuno

È pezzettino è vero, mia poesia in questa città

Ci manca molta fantasia per sopportare la realtà

Le spugne galleggiano un po'

Assorbono assorbono

Ma tutto ciò che assorbe affonda ed io affonderò

Prendo un po' di calma

Voglio stare a galla

Come quella volta alla porta di Ramallah

Ho chiuso gli occhi, ho aperto il mio cuore

Perché ogni giorno qualche cosa nasce e qualche cosa muore

E porto con me un dolore

Che viene da lontano, lontano è un richiamo

Le spugne galleggiano un po'

Assorbono assorbono

Ma tutto ciò che assorbe affonda ed io affonderò

Prendo un po' di calma

Voglio stare a galla

Come quella volta alla porta di Ramallah

Ho chiuso gli occhi, ho aperto il mio cuore

Perché ogni giorno qualche cosa nasce e qualche cosa muore

E porto con me un dolore

Che viene da lontano, lontano è un richiamo

Sponzen drijven een beetje

Ze absorberen absorberen

Maar wat het ook absorbeert, zinkt en ik zal zinken

ik doe een beetje 'rustig'

Ik wil overeind blijven

Zoals die keer bij de Ramallah-poort

Ik sloot mijn ogen, ik opende mijn hart

Want elke dag wordt er iets geboren en sterft er iets

En ik draag een pijn met me mee

Dat komt van ver, ver weg is een roep

Sponzen drijven een beetje

Ze absorberen absorberen

Maar wat het ook absorbeert, zinkt en ik zal zinken

ik doe een beetje 'rustig'

Ik wil overeind blijven

Zoals die keer bij de Ramallah-poort

Ik sloot mijn ogen, ik opende mijn hart

Want elke dag wordt er iets geboren en sterft er iets

En ik draag een pijn met me mee

Dat komt van ver, ver weg is een roep

Ik keerde al vernietigd naar huis terug, ik dacht aan alles

Ik neuriede het lelijke, het mooie en het mooie en het lelijke

Ik werkte de rouw uit

Van wat nu weg is en wat ik heb verloren

Omdat we niets zijn en ik een overlever ben

Het hart gaat, de hersenen gaan, de zenuwen en de spieren gaan

We zijn zo sterk, breekbaar en klein

En het maakt niet uit of ik win of verlies, ik ben anders

Ik steek het vuur aan van 'ik ben loco, zelfs als ik een grapje maak'

En iets van binnen is dood en wanhoopt

De droom is al voorbij en het was zo kort

Waar wilde ik heen?

Wat wilde ik doen?

Ik moest mijn blik verliezen en dan vergeten

Maar ik ben nog steeds hier, tussen de explosie en de rook

Als ik het niet doe, doet niemand het

Het is een klein stukje, het is waar, mijn gedicht in deze stad

We missen veel verbeeldingskracht om met de realiteit om te gaan

Sponzen drijven een beetje

Ze absorberen absorberen

Maar wat het ook absorbeert, zinkt en ik zal zinken

ik doe een beetje 'rustig'

Ik wil overeind blijven

Zoals die keer bij de Ramallah-poort

Ik sloot mijn ogen, ik opende mijn hart

Want elke dag wordt er iets geboren en sterft er iets

En ik draag een pijn met me mee

Dat komt van ver, ver weg is een roep

Nu aanval wat zegt het wat het zegt?

Militant Wat zeg je?

Zonder strijd weet ik niet hoe ik gelukkig moet zijn

En wat zeggen ze in Rome?

Wat zeggen ze?

Wat zegt het leven?

Ik heb een teken op mijn gezicht dat het geen rimpel is, het is een litteken

En ik geloof nog steeds dat ik altijd in alles geloof als een baby

Er is iets gestorven maar er is ook iets geboren

En ik ga naar huis naar het slachthuis

Het goede, het slechte, het slechte en het goede neuriën

In mijn brein

Een mes strelen dat ik altijd tussen mijn tanden heb

We veranderen de wereld niet, we laten het allemaal achter als middel

Evenementen, waaronder bedrijfsgebouwen en uithangborden

Wie zie ik?

Ik zie mijn waardige mensen

En ik laat de filosofische twijfels die ik heb mijn discipline

Ik doe mijn mechanische gebaren, ik spreek met het rijm

Met een stem van binnen uit de diepten van de tijd

Iemand daar beneden heeft een testament voor me achtergelaten

En ik ben nog steeds hier, tussen de explosie en de rook

Als ik het niet doe, doet niemand het

Het is een klein stukje, het is waar, mijn gedicht in deze stad

We missen veel verbeeldingskracht om met de realiteit om te gaan

Sponzen drijven een beetje

Ze absorberen absorberen

Maar wat het ook absorbeert, zinkt en ik zal zinken

ik doe een beetje 'rustig'

Ik wil overeind blijven

Zoals die keer bij de Ramallah-poort

Ik sloot mijn ogen, ik opende mijn hart

Want elke dag wordt er iets geboren en sterft er iets

En ik draag een pijn met me mee

Dat komt van ver, ver weg is een roep

Sponzen drijven een beetje

Ze absorberen absorberen

Maar wat het ook absorbeert, zinkt en ik zal zinken

ik doe een beetje 'rustig'

Ik wil overeind blijven

Zoals die keer bij de Ramallah-poort

Ik sloot mijn ogen, ik opende mijn hart

Want elke dag wordt er iets geboren en sterft er iets

En ik draag een pijn met me mee

Dat komt van ver, ver weg is een roep