Рай - Ассаи

Как можно выжать смех из этих серых дней?

Писать и не предавать, верить и быть,

Как можно выжить на войне, сохранив жизнь,

Когда он только-только начал жить?

Закопаны, помнят тома, мы принимали прах любви,

Зачем-то падая в мир,

В облаке звука, улетая по ночной дороге,

Там, где трещит по швам трактир,

Услышишь ли мой позывной,

Едкой солью стирая буквы не написанных слов,

В этом лесу такое чистое небо,

И если я улыбаюсь, значит, я готов.

Скажи, что меня ждет?

Ведь ты мне брат солдат, узорами мертвых душ падая вниз,

Где прячут облака сердце камня?

Не смотри как сладка жизнь, отвернись.

Припев:

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон,

Не разлучай нас, не разлучай нас, не разлучай нас:

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон,

Блеск янтарных глаз, призрачных невест, и ты так близка.

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон,

Не разлучай нас, не разлучай нас, не разлучай нас:

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон.

Такие странные мысли, и я боюсь,

Это правда — там впереди ледяная вода,

И на рассвете эти птицы не обо мне,

Больше не будет слов, это не смерть, этого нет.

Венера, тот миллионный клад, тот мир в моем ДНК,

Тот слепец, что тебя не знает,

И он едва не руками, проникал в подсознание, голосом Ассаи.

Сила уйдет, как мимика покинула мима,

Как след затирает ветер с нежной силой.

И мы растаем мороженным на языках миллионов,

После себя, оставляя лишь клоны.

Прямо напротив, ты знаешь историю, может,

Знаешь, что меня гонит, что меня гложет,

Пускай не будет горя, это не честно и низко,

Бог дай мне уйти, увидев радость близких.

Припев:

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон,

Не разлучай нас, не разлучай нас, не разлучай нас:

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон,

Блеск янтарных глаз, призрачных невест, и ты так близка.

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон,

Не разлучай нас, не разлучай нас, не разлучай нас:

Пускай там будет белый, белый песок, это финал сын, больше не сон…

Hoe kun je lachen uit deze grijze dagen persen?

Schrijf en verraad niet, geloof en wees,

Hoe kun je overleven in een oorlog, je leven redden,

Wanneer is hij net begonnen met leven?

Begraven, onthoud boekdelen, we namen de as van liefde,

Om de een of andere reden in de wereld vallen,

In een wolk van geluid, wegvliegend langs de nachtelijke weg,

Waar de herberg uit zijn voegen barst,

Kun je mijn roepnaam horen?

Letters van ongeschreven woorden wissen met bijtend zout,

Er is zo'n heldere hemel in dit bos,

En als ik lach, dan ben ik klaar.

Vertel me wat me te wachten staat

Je bent tenslotte mijn broer van soldaten, vallend met patronen van dode zielen,

Waar verbergen de wolken het hart van de steen?

Kijk niet hoe lief het leven is, keer je af.

Refrein:

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom,

Scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar:

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom,

Glans van amberkleurige ogen, spookachtige bruiden, en je bent zo dichtbij.

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom,

Scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar:

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom.

Zulke vreemde gedachten en ik ben bang

Het is waar - er is ijswater in het verschiet,

En bij het ochtendgloren gaan deze vogels niet over mij,

Er zullen geen woorden meer zijn, dit is geen dood, dit is niet.

Venus, die miljoenste schat, die wereld zit in mijn DNA,

Die blinde man die jou niet kent

En hij drong, bijna met zijn handen, het onderbewuste binnen, met de stem van Assai.

De kracht zal verdwijnen, zoals de mime de mime verliet,

Als een spoor wist de wind met zachte kracht.

En we zullen ijs smelten in de talen van miljoenen,

Na zichzelf, alleen klonen achterlatend.

Integendeel, je kent het verhaal misschien wel

Je weet wat me drijft, wat aan me knaagt,

Laat er geen verdriet zijn, het is niet eerlijk en laag,

God liet me gaan, de vreugde ziend van dierbaren.

Refrein:

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom,

Scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar:

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom,

Glans van amberkleurige ogen, spookachtige bruiden, en je bent zo dichtbij.

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom,

Scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar, scheur ons niet uit elkaar:

Laat er wit, wit zand zijn, dit is de laatste zoon, niet langer een droom ...