Муза - Ассаи

Я мечтал спать на коленях твоих, мечтал вдыхать запах волос,

А вот и снег затих, время остановили копья или слезы,

Я терялся во времени, на берегах морей, но, не видел следов на песке,

Кто вдыхал за меня, стирая краски?

Так и та зима пришла, что бы остаться,

Помню леди Натали, помню дни, я предлагал тебе сердце, сердцем к сердцу,

Но между нами зима, так и тянуться дни, той тонкой леской,

Я мечтал видеть лунные кратеры, был согласен на скупые объятья, губы,

Пальцы рук касались зрачков, мечтал сказать, но не мог подобрать слов,

Закрытые шторы, посторонний шорох, в этой комнате кто рисует образ твой,

Я помню, случайно, проснувшись от холодных ветров, держал руку и так тепло,

Но Симферополь обнимает за талию, целует холодом в шею, с тобой наедине губы

шептали:

Прости, но я не знаю, где растут цветы, и где птицы летают.

Припев:

Тонкие руки, мимика, морщины линиями, возьми и ты меня,

Перенеси на бумагу, и мы подарим миру тайны, людей на грани.

Тонкие руки, мимика, морщины линиями, возьми и ты меня,

Перенеси на бумагу, и мы подарим миру тайны, людей на грани.

Ты обещала мне рассказы — где они?

— А ты опять играешь в демонов?

Вытирала слезы, начинала таять, она не знала, что песок всё впитает,

Кто-то режет глаза, пытаясь разорвать плоть, узнать, уйти в эту ночь,

В порту Симферополя лето, и как я стал, тем, кто мог подумать, об этом?

Грустила, когда смотрела на небо, там звезды кормят голубей хлебом,

Девочка лед, скулит, смотрит в окна, так долго, горит костер заката,

мокрый асфальт,

Наверно я просто один, хотя мы все одиноки, в своих коконах,

Тянемся к небу, что-то пишем, рисуем, тут же, режем глаза и руки,

Зачем уходим глубоко в себя?

Теряем братьев, как вода точит камень,

В тишине, я слышу голоса просящих, глаза просящих.

Припев:

Тонкие руки, мимика, морщины линиями, возьми и ты меня,

Перенеси на бумагу, и мы подарим миру тайны, людей на грани,

Тонкие руки, мимика, морщины линиями, возьми и ты меня,

Перенеси на бумагу, и мы подарим миру тайны, людей на грани,

Тонкие руки, мимика, морщины линиями, возьми и ты меня,

Перенеси на бумагу, и мы подарим миру тайны, людей на грани,

Тонкие руки, мимика, морщины линиями, возьми и ты меня,

Перенеси на бумагу, и мы подарим миру тайны, людей на грани.

Ik droomde ervan op je knieën te slapen, ik droomde ervan je haar te ruiken,

En nu de sneeuw is gekalmeerd, is de tijd gestopt door speren of tranen,

Ik was verdwaald in de tijd, aan de oevers van de zeeën, maar ik zag geen voetafdrukken in het zand,

Wie ademde voor mij, verf uitwissend?

Dus die winter kwam om te blijven,

Ik herinner me Lady Natalie, ik herinner me de dagen dat ik je mijn hart aanbood, van hart tot hart,

Maar het is winter tussen ons, en de dagen slepen voort, die dunne lijn,

Ik droomde van het zien van maankraters, ik stemde ermee in om knuffels, lippen,

De vingers van de handen raakten de pupillen, droomden ervan te zeggen, maar konden de woorden niet vinden,

Gesloten gordijnen, een vreemd geritsel, in deze kamer die jouw beeld tekent,

Ik herinner me dat ik bij toeval wakker werd van de koude wind, ik hield mijn hand vast en het was zo warm,

Maar Simferopol omhelst je middel, kust je koud in de nek, lippen zijn alleen met jou

fluisterde:

Het spijt me, maar ik weet niet waar de bloemen groeien en waar de vogels vliegen.

Refrein:

Dunne handen, gezichtsuitdrukkingen, rimpels, neem mij ook mee,

Zet het op papier, en we zullen de wereld geheimen geven, mensen op het randje.

Dunne handen, gezichtsuitdrukkingen, rimpels, neem mij ook mee,

Zet het op papier, en we zullen de wereld geheimen geven, mensen op het randje.

Je hebt me verhalen beloofd - waar zijn ze?

— Speel je weer demonen?

Veegde haar tranen af, begon te smelten, ze wist niet dat het zand alles zou opnemen,

Iemand snijdt de ogen, probeert het vlees te breken, erachter te komen, deze nacht te vertrekken,

Het is zomer in de haven van Simferopol, en hoe werd ik degene die erover kon nadenken?

Ik was verdrietig toen ik naar de lucht keek, waar de sterren duiven met brood voeren,

Het meisje is ijs, zeurt, kijkt uit de ramen, zo lang brandt het vuur van de zonsondergang,

nat asfalt,

Ik denk dat ik gewoon alleen ben, hoewel we allemaal alleen zijn, in onze cocons,

We reiken naar de lucht, schrijven iets, tekenen, daar snijden we onze ogen en handen,

Waarom gaan we diep in onszelf?

We verliezen broeders, zoals water een steen wegslijt,

In stilte hoor ik de stemmen van degenen die vragen, de ogen van degenen die vragen.

Refrein:

Dunne handen, gezichtsuitdrukkingen, rimpels, neem mij ook mee,

Zet het op papier, en we zullen de wereld geheimen geven, mensen op het punt,

Dunne handen, gezichtsuitdrukkingen, rimpels, neem mij ook mee,

Zet het op papier, en we zullen de wereld geheimen geven, mensen op het punt,

Dunne handen, gezichtsuitdrukkingen, rimpels, neem mij ook mee,

Zet het op papier, en we zullen de wereld geheimen geven, mensen op het punt,

Dunne handen, gezichtsuitdrukkingen, rimpels, neem mij ook mee,

Zet het op papier, en we zullen de wereld geheimen geven, mensen op het randje.