Орион 122 - Ассаи

Сын, я не достану до неба,

Ведь мы способны летать лишь неумело.

Сердце на разгоне отдаёт тепло,

Рваными нотами боль…

Призови меня к себе,

И я в минуты флипа буду катать тебя по реке,

Прочитай по губам про меня.

Да — Ассаи, соткан из зимнего дня.

Нева несла тёмные воды,

Наши мечты и танцы гонора,

Кто-то был рядом с нами, дышал в спину,

Перебирая губами.

Дождь, смой старые ноты

И всё нелепое до первой стопки.

Крылья, ноги, хвост, свет галогена,

Яркий до боли мой бог.

Припев:

Орион 122, мы уходим ближе к земле.

Проснись, плёнками созданы дни,

Тёмными кадрами — ты.

Орион 122, мы уходим ближе к земле.

Проснись, плёнками созданы дни,

Тёмными кадрами — ты.

Эти минуты — пыль, эти глаза — гранит,

Боль вымени ты.

Я рисовал на запотевших стёклах

122 в этой комнате.

Я видел берега, там где мёртвый лес,

И кто-то в трюме шептал:

«Боли нет…» и нас нет, отец,

Поверь звёздам — я нагадал.

Испугай нашатырём на вате,

Это как глаза закрывают сзади,

И так бегло, где-то на дне,

Между строк — 122.

Верь, сквозь годы мы

Пронесём холод Ориона.

И мы увидим смерть, открыв глаза

Алыми звёздами февраля…

Припев:

Орион 122, мы уходим ближе к земле.

Проснись, плёнками созданы дни,

Тёмными кадрами — ты.

Орион 122, мы уходим ближе к земле.

Проснись, плёнками созданы дни,

Тёмными кадрами — ты.

Орион 122, мы уходим ближе к земле.

Проснись, плёнками созданы дни,

Тёмными кадрами — ты.

Орион 122, мы уходим ближе к земле.

Проснись, плёнками созданы дни,

Тёмными кадрами — ты.

Zoon, ik zal de hemel niet bereiken

We kunnen immers alleen onhandig vliegen.

Het hart geeft bij acceleratie warmte af,

Verscheurde tonen van pijn ...

Bel me naar jou

En in de minuten van een salto zal ik je langs de rivier rollen,

Lees lippen over mij.

Ja - Assai, geweven van een winterdag.

De Neva voerde donkere wateren,

Onze dromen en dansen van ambitie,

Er was iemand naast ons, die in de rug ademde,

Vingerende lippen.

Regen, spoel de oude noten weg

En alles is belachelijk tot op de eerste stapel.

Vleugels, poten, staart, halogeenlicht,

Pijnlijk helder mijn god.

Refrein:

Orion 122, we komen dichter bij de grond.

Word wakker, de dagen worden gecreëerd door films,

Donkere frames - jij.

Orion 122, we komen dichter bij de grond.

Word wakker, de dagen worden gecreëerd door films,

Donkere frames - jij.

Deze minuten zijn stof, deze ogen zijn graniet,

Pijn aan je uier.

Ik tekende op een beslagen bril

122 in deze kamer.

Ik zag de kust, waar een dood bos is,

En iemand in het ruim fluisterde:

"Er is geen pijn ..." en dat zijn we niet, vader,

Geloof de sterren - vermoedde ik.

Schrik met ammoniak op watten,

Het is alsof je de ogen van achteren sluit

En zo snel, ergens onderaan,

Tussen de regels - 122.

Geloof, door de jaren heen hebben we

Laten we de kou van Orion dragen.

En we zullen de dood zien als we onze ogen openen

Scarlet sterren van februari...

Refrein:

Orion 122, we komen dichter bij de grond.

Word wakker, de dagen worden gecreëerd door films,

Donkere frames - jij.

Orion 122, we komen dichter bij de grond.

Word wakker, de dagen worden gecreëerd door films,

Donkere frames - jij.

Orion 122, we komen dichter bij de grond.

Word wakker, de dagen worden gecreëerd door films,

Donkere frames - jij.

Orion 122, we komen dichter bij de grond.

Word wakker, de dagen worden gecreëerd door films,

Donkere frames - jij.