Дневники - Ассаи

Откуда я знаю тебя?

Бубновая два, вспомни соло,

Я читала твои дневники, начиная с самого первого слова,

Светом белой луны, вдыхая янтарный туман,

Я буду с тобой навсегда, на затертой бумаге только одна,

Внезапные встречи после теплого дня зажгут щеки.

Ему будут являться руки и гладить грубые губы ладонью,

На том берегу между сбитыми тактами горит алый рассвет,

В этом теле, пылая, он знает, как вымереть бег, в клетке лет

Блеск.

Это все об основах любви.

Манит к теплому телу запрет, прикоснуться на миг,

В сладком тумане, в этом приторном запахе рук, после полуночи будь в городе

двух.

Чернила писали в тетрадь все о том же, между пунктами лекций,

Сознание спит, но я слышу механику этого сердца,

Едва ли твой сотканный свет будет один в этих краях,

Я вижу, как он уходит в туман, обезумев и сам,

Неровные строки и те кто писал, я видел размытые каплями «Л»,

Тела, оставленных наедине,

Босыми ногами, вдали, я слышал ту, что манила на мель,

Черное облако, как времени век тихо парило над ней.

Hoe ken ik jou?

Tamboerijn twee, onthoud de solo,

Ik lees je dagboeken al vanaf het allereerste woord,

Bij het licht van de witte maan, de amberkleurige mist inademend,

Ik zal voor altijd bij je zijn, slechts één op verschoten papier,

Plotselinge ontmoetingen na een warme dag zullen je wangen oplichten.

Handen zullen aan hem verschijnen en zijn ruwe lippen strelen met de palm van zijn hand,

Aan de andere kant, tussen de geslagen beats, brandt een scharlaken dageraad,

In dit brandende lichaam weet hij hoe hij moet sterven terwijl hij rent, in een kooi van jaren

Schijnen.

Het draait allemaal om de basis van liefde.

Een verbod wenkt naar een warm lichaam, raak even aan,

In de zoete mist, in die kleffe geur van handen, ben na middernacht in de stad

twee.

Ink schreef in een notitieboekje ongeveer hetzelfde, tussen paragrafen van lezingen,

Bewustzijn slaapt, maar ik hoor de mechanica van dit hart,

Het is onwaarschijnlijk dat uw geweven licht alleen zal zijn in deze delen,

Ik zie hoe hij de mist ingaat, gek van zichzelf,

Onregelmatige lijnen en degenen die schreven, ik zag "L" wazig met druppels,

Lichamen die met rust gelaten worden

Op blote voeten hoorde ik in de verte degene die wenkte aan de grond,

Een zwarte wolk zweefde stil boven haar als een eeuw.