У меня выпали зубы, у меня выпали зубы.

У меня выпали зубы, у него выпали зубы.

У меня выпали зубы, у него выпали зубы.

У меня выпали зубы, у него выпали зубы.

У меня выпали зубы, я это поздно заметил.

Хотел почистить их утром, но их во рту ровно ноль.

Теперь для вас буду люди, зваться беззубым поэтом.

Словом теперь я немой, и каждый стих мой — немой.

Я их искал и нашёл, они ночного помола.

Мне их не выбили ночью, я их от злости не стёр.

Очень стыдно терять свои зубы, когда ты молод.

Очень страшно терять свои зубы, как писать в стол.

У меня выпали зубы, теперь сижу дома сам.

Боюсь выйти на улицу к Вам, и рот свой открыть.

У меня нету зубов, но кровоточит десна.

Но есть внутри звуком рэк, и я тушу его тут же.

Стрижусь и рэпщу, почему и за что?

Они выпали сами, я никого не кусал, ел то что дают.

Я в меру пил, полевал, своего рта палисадник.

У меня выпали зубы, они белые, вот они.

На руках развернулись моих, потных от страха.

Я ими всё пережёвывал, но по утру, вот и они

Пошли из меня, как будто в атаку, но на кого и зачем?

Теперь молчу, не пою.

Хожу и киваю, существую как все.

Носом согласно уют свой клюю, с ног до ушей, я весь опопсел.

У меня выпали зубы, как у старого деда, но у него есть вставная челюсть,

она не гниёт.

У меня выпали зубы, в двадцать пятое лето.

У меня выпали зубы, как у тебя, у неё.

Мы все беззубые ходим, стрелкой по кругу.

Ничего не находим, не желая искать.

Мы не ходим, проходим, свою жизнь как

минуты, проходит стрела доходя до виска.

У меня выпали зубы, мои буквы округлы, запятые приятны, попадаю в размер.

Рифмую как сука, банально и глупо, кто остро рифмует, зубов не имев?!

Но вот моя злость дошла до предела.

Дошла до черты, где страх в раз умолк.

И я открыл рот, как истинный демон, и я открыл рот, как истинный Бог.

Не плюю, а харкаю, (по сизытыми?) харе, не пою, а ору, ты ???

лбы.

И клыки вырастают, вырастают стихами, на листах из моей пулемётной пальбы.

У меня выпали зубы, вы все хотели не этого ли?

Пиши про шилаев, и останься

таким, говорили мне клубы.

Где зубов не было, но выбивая мне зубы, вы взростили клыки.

У меня выпали зубы, я это поздно заметил, но я заметил и это, уничтожает

напасть.

Которая Вас, мои беззубые дети.

Вот они зубы мои, вот она пасть.

Посмотрите, растут, молча в челюсти воют.

Не кусают, а рвут, Ваши души на

клочья.

Вас смущала улыбка?

Зубоскалящий Лоик?

У меня выпали зубы, но оказалось молочные.

Mijn tanden vielen uit, mijn tanden vielen uit.

Mijn tanden vielen eruit, zijn tanden vielen eruit.

Mijn tanden vielen eruit, zijn tanden vielen eruit.

Mijn tanden vielen eruit, zijn tanden vielen eruit.

Mijn tanden vielen uit, ik merkte het te laat.

Ik wilde ze 's ochtends schoonmaken, maar er zijn er precies nul in mijn mond.

Nu zullen mensen voor jou een tandeloze dichter worden genoemd.

In één woord, nu ben ik dom, en elk vers van mij is dom.

Ik heb ze gezocht en gevonden, ze zijn nachtelijk terrein.

Ze hebben ze 's nachts niet voor me uitgeschakeld, ik heb ze niet van woede weggevaagd.

Het is zonde om je tanden te verliezen als je jong bent.

Het is heel eng om je tanden te verliezen, hoe je op tafel moet schrijven.

Mijn tanden zijn uitgevallen, nu zit ik alleen thuis.

Ik ben bang om naar buiten te gaan en mijn mond open te doen.

Ik heb geen tanden, maar mijn tandvlees bloedt.

Maar er is een rekgeluid binnenin, en ik doof het daar.

Ik knip mijn haar en rap, waarom en waarvoor?

Ze vielen er vanzelf uit, ik beet niemand, ik at wat ze me gaven.

Ik dronk met mate, braakte, een voortuin uit mijn eigen mond.

Mijn tanden zijn eruit gevallen, ze zijn wit, hier zijn ze.

Mijn handen draaiden zich om, bezweet van angst.

Ik heb er alles op gekauwd, maar in de ochtend, hier zijn ze

Ze gingen uit me, alsof ze in de aanval waren, maar op wie en waarom?

Nu ben ik stil, ik zing niet.

Ik loop en knik, ik besta zoals iedereen.

Ik pik mijn neus in overeenstemming met mijn comfort, van mijn voeten tot mijn oren, ik ben helemaal pissig.

Mijn tanden vielen eruit als een oude grootvader, maar hij heeft een stel valse tanden,

ze rot niet.

Mijn tanden vielen uit in de vijfentwintigste zomer.

Mijn tanden vielen eruit, net als die van jou, die van haar.

We lopen allemaal tandeloos rond als een pijl.

We vinden niets, we willen niet zoeken.

We lopen niet, we passeren, ons leven is als

minuten passeert een pijl die de tempel bereikt.

Mijn tanden zijn uitgevallen, mijn letters zijn rond, de komma's zijn mooi, ik pas de maat.

Ik rijm als een bitch, afgezaagd en dom, wie rijmt scherp zonder tanden?!

Maar nu heeft mijn woede zijn grens bereikt.

Ik bereikte het punt waarop de angst weer wegebde.

En ik opende mijn mond als een echte demon, en ik opende mijn mond als een echte God.

Ik spuug niet, maar spuug, (in mijn blauwige?) haas, ik zing niet, maar schreeuw, jij ???

voorhoofden.

En hoektanden groeien, groeien in vers, op vellen van mijn mitrailleurvuur.

Mijn tanden zijn eruit gevallen, dat wilden jullie toch allemaal?

Schrijf over Shilaev en blijf

zo vertelden de clubs me.

Waar geen tanden waren, maar door mijn tanden eruit te slaan, kreeg je hoektanden.

Mijn tanden vielen uit, ik merkte het te laat, maar ik merkte het ook, het vernietigt

aanval.

Die jij, mijn tandeloze kinderen.

Hier zijn mijn tanden, hier is haar mond.

Kijk, ze groeien, stilletjes huilend in de kaak.

Niet bijten, maar scheuren, je ziel is aan!

snippers.

Stoorde je glimlach je?

Loïc knagen?

Mijn tanden vielen uit, maar het bleken melktanden te zijn.