Сыну - Артём Лоик

Когда вырастешь — тогда прочтешь меня, не ускорим того мы времени

Когда вырастешь — я подчеркиваю, до не стоит, сынок, поверь мне

До — живи-дыши, вкривь и вкось пиши, веры не блюди, силой вложенной…

Доживи до лжи, первой пошлости, первой нелюбви, друга ложного…

Доживи до сна, не пришедшего ночью все забыть и уснуть навек…

Доживи — сей знак, значит шепчет: верь, сын, тот миг пришел своих ну-ка век

Не смыкай, не три… Доживи до ви-ски молотом, совесть — с корысти…

Все пускай внутри закипит, сгорит!

Доживи на бешенной скорости!

Доживи — пройди первый взгляд в.

крови, где глаза твои в мои выстрелом!

Доживи — пройди, но вот зла таить не умей — умей с честью выстоять!

Доживи — пройди крики нам: не мы!

не поймете нас!

свое долбите!

Доживи —пройди лики мнимые, ночи дотемна, друзей до беды!

Доживи — забудь неудачи путь!

Состоит успех из них родненький!

Доживи — забудь кашель, плач и зуд, по красе, где все помнишь родинки…

Доживи — да будь, тем кем я не смог, дотянись куда не достал старик!

Дорасти до букв, перейми мой слог и разбей его на листах своих!

И когда в ночи сон не встретится, а меня с тобой не получится

И когда, мой сын, не засветится солнце, когда рад даже лучику

Будешь и, когда забрел в лес и сам в том лесу: ни пса, ни попутчика

Души — вот тогда моя лестница — перекинь с листа в глаза буквы все!

Перекинь — впитай, будто губкой все, что даю тебе, сын, впитай — на!

Перекинь — впитай, пусть стучит висок, оттого что все тут — впи — тайна

От чужих родным лишь понятна вся — тайна, где душа к душе тянется!

Отцу жизнь верни: я — ты есть, ты сам — я, душа к душе, ведь дитя в отца!

Эту лестницу спущу с неба я, но не требую силой взять перо

Эту лестницу — лучше не было!

В мое время, где писал всяк урод

И кичился своими поступками, нес в стихе своем брань для кур иных

Весь прокуренный!

Время — русские вышли против нас на тропу войны!

А точнее правителем стравлены, убивали друг друга вчера еще

Что прочнее не знаю, где сплавлены…

Разорвали, забыли в пожаре счет

Потеряли убитых…

Век Сталина учил в школе — так вот сынок: жар и шок

В схожий век жили мы с твоей мамою, брат на брата побег — отлег жар от щек…

Жили мы с твоей мамой, тебя любя, ты смеялся и спал отвратительно…

Засыпал между нами, но не найдя сна — с нас перенял: от родителей

Нежелание спать, как желание не быть сломленным сном насекомым

И желание — вспять, несживание с бытовым, но природным законом

Несживание с нормами, с бытом, со стандартом, с рутиной болотной

Несживание с войнами сытых и с ужасною смертью голодных!

Несживание с образом свиты, лишь свободы желание, знамя

Воли, слов нанесенных на свиток — от того ты не спал между нами!

Уже там, еще не было года, ты — убивал в себе однообразие

Уже там, отрицал моду: в комнате — все закрыли, а ты открыл глазики!

Уже там: после школьных уроков унижали его старшеклассники

Все глаза опустили, замолкли…

Все закрыли, а ты открыл глазики!

И закрыл его, став перед ними, от волнения сердце забилось

Из-за крыл твоих лебединых, он смотрел… Старшеклассников было

Всего двое, а вас целый класс, но вы боялись: они же большие!

Всего двое, о крыльях сейчас я: с ними больше, душою пошире

Будешь, если отбросишь все страхи и сомнения все перед бранью!

Будет очень непросто не стратить, но легко будет избежать раны

И остаться в углу, не заметив… Нет заметив!

Но молча, за это Крылья вглубь прорастут!

Разве эти раны меньше получаться?!

Лекарь

Эти раны не сможет заштопать — это не в человеческих силах!

Может спросишь меня

ты: за что пап?

за молчание?

где справедливость?

Нет не спросишь!

Не вздумаешь даже о таком моей крови покамест!

Туфли —босым!

Голодным — кашу!

Горлу — ком, если худо, но встанешь!

И закроешь крылами-плечами после всех, кто слабее, кто мельче

И накормишься нами сначала, после сам себя, после семейство

Свое и дитя, что от Бога будет послано вам, как ты нам был…

Будет страшно и сложно, в итоге — станешь папой, как папа стал папой!

Будет страшно и сложно, но мы есть, те кто любит тебя и не бросит

И однажды появится сын ли, дочь ли, к сроку появится проседь

У меня на висках — я побреюсь, буду лысый и модный дедуля!

Я люблю тебя сын и

надеюсь: тебе в комнате с мамой не дует…

Als je groot bent - dan zul je me lezen, we zullen die tijd niet versnellen

Als je groot bent - ik benadruk het, het is het niet waard, zoon, geloof me

Totdat - leef en adem, schrijf willekeurig, observeer geen geloof, met geweld geïnvesteerd ...

Leef naar de leugen, de eerste vulgariteit, de eerste afkeer, de valse vriend...

Leef in slaap die 's nachts niet kwam om alles te vergeten en voor altijd in slaap te vallen...

Leef - dit teken betekent dat het fluistert: geloof, zoon, dat moment is volwassen geworden

Niet sluiten, niet drie... Leef om vi-ski met een hamer te zien, geweten - uit eigenbelang...

Laat alles van binnen koken, verbranden!

Leef razendsnel!

Live - neem een ​​eerste blik op.

bloed, waar zijn je ogen in het mijne schot!

Leef - passeer, maar weet niet hoe je het kwaad moet verbergen - weet hoe je met eer moet staan!

Leef - ga door de kreten naar ons: wij niet!

begrijp ons niet!

versla de jouwe!

Live - ga door denkbeeldige gezichten, nachten voor het donker wordt, vrienden voor problemen!

Leef - vergeet het pad van mislukking!

Succes bestaat uit hen schat!

Leef - vergeet hoesten, huilen en jeuk, in schoonheid, waar jullie je allemaal moedervlekken herinneren ...

Leef - ja, wees wat ik niet kon, bereik waar de oude man niet kwam!

Word volwassen met letters, neem mijn lettergreep over en breek het op je lakens!

En wanneer de droom 's nachts niet samenkomt, en ik niet met je zal werken

En wanneer, mijn zoon, de zon niet schijnt, wanneer zelfs een straal blij is

Je zult gelijk zijn als je het bos in dwaalde en jezelf in dat bos: geen hond, geen medereiziger

Zielen - dan mijn ladder - gooi alle letters van het blad in de ogen!

Gooi over - absorbeer, alsof met een spons, alles wat ik je geef, zoon, absorbeer - op!

Gooi - absorbeer, laat de tempel kloppen, want alles hier - drinken - een geheim

Van vreemden begrijpen familieleden alleen alles - het mysterie waar ziel tot ziel naar uitreikt!

Geef het leven terug aan de vader: ik ben jij, jijzelf bent mij, van ziel tot ziel, het kind is tenslotte als de vader!

Ik zal deze ladder uit de hemel naar beneden halen, maar ik eis niet dat ik met geweld een pen pak

Deze trap had niet beter gekund!

In mijn tijd, waarin elke freak schreef

En hij pochte op zijn daden, droeg in zijn verzen misbruik voor andere kippen

Allemaal rokerig!

Tijd - de Russen zijn op oorlogspad tegen ons opgekomen!

Of beter gezegd, ze werden ontpit door de heerser, ze hebben elkaar gisteren vermoord

Wat is sterker, ik weet niet waar ze zijn gefuseerd ...

Verscheurd, vergeten in het vuurverslag

Verloren de doden...

De eeuw van Stalin gaf les op school - dus hier is de zoon: koorts en shock

In dezelfde leeftijd woonden we bij je moeder, broer ontsnapte broer - de hitte van de wangen zakte weg ...

We woonden bij je moeder, hielden van je, je lachte en sliep walgelijk ...

Hij viel tussen ons in in slaap, maar vond geen slaap en nam het van ons over: van zijn ouders

Onwil om te slapen, zoals een verlangen om geen insect te zijn dat door slaap wordt gebroken

En verlangen - terug, niet leven met alledaagse, maar natuurlijke wet

Niet leven met de normen, met het dagelijkse leven, met de standaard, met de moerasroutine

Niet levend met de oorlogen van de goed gevoede en met de verschrikkelijke dood van de hongerigen!

Niet levend met het beeld van het gevolg, alleen vrijheidsdrang, spandoek

Will, woorden geschreven op een boekrol - daarom sliep je niet tussen ons!

Al daar, het was nog geen jaar, je hebt de eentonigheid in jezelf gedood

Daar al ontkende hij mode: in de kamer was alles gesloten en je deed je ogen open!

Hij was er al: na schoollessen vernederden zijn middelbare scholieren hem

Alle ogen sloegen neer, vielen stil ...

Iedereen sloot en jij deed je ogen open!

En hij sloot het, terwijl hij voor hen stond, zijn hart klopte van opwinding

Door je zwanenvleugels zag hij eruit... Er waren middelbare scholieren

Slechts twee, en je bent een hele klas, maar je was bang: ze zijn groot!

Slechts twee, over de vleugels nu ik: met hen meer, met een bredere ziel

Dat zal je doen als je alle angsten en twijfels opzij zet voordat je gaat schelden!

Het zal heel moeilijk zijn om niet te verspillen, maar het zal gemakkelijk zijn om blessures te voorkomen

En blijf in de hoek zonder het te merken... Niet te merken!

Maar in stilte, want hier zullen Wings diep in ontspruiten!

Tenzij deze wondjes minder blijken?!

genezer

Deze wonden zullen niet kunnen genezen - het is niet in menselijke macht!

Kun je me vragen

jij: waarom papa?

voor stilte?

waar is de gerechtigheid?

Nee, niet vragen!

Aan zo'n mijn bloed denk je voorlopig niet eens!

Schoenen - op blote voeten!

Hongerig - pap!

Keel - brok, als het erg is, maar sta op!

En je bedekt met vleugels-schouders achter iedereen die zwakker is, die kleiner is

En voed ons eerst, na jezelf, na de familie

Zijn eigen en een kind dat van God naar jou zal worden gestuurd, zoals je naar ons was ...

Het zal uiteindelijk eng en moeilijk zijn - je wordt vader, zoals een vader vader werd!

Het zal eng en moeilijk zijn, maar dat zijn wij, degenen die van je houden en niet weggaan

En op een dag zal er een zoon verschijnen, een dochter zal verschijnen, grijs haar zal tegen de tijd verschijnen

Op mijn slapen - ik zal me scheren, ik zal een kale en modieuze grootvader zijn!

Ik hou van je zoon en

Ik hoop dat het je niet verbaast in de kamer met je moeder...