Спасибо - Артём Лоик

Сколько бы не бились, сколько бы не пели,

Но мечи и лбы искрились, только всё же не тупели

И пускай остыли, пускай крылья обгорели,

Но когда плевали в нас, тогда стояли на горе ли?

Вы, когда кричали и топтали наши песни, либо

Двигали плечами, да шептали, — «это липа»?

Но мы были выше, не достать нас голосами

Вот поэтому и были с опущенными глазами!

Сколько бы не плыли, сука, вопреки теченью

Всюду в самозаточении, точно не к пузатой черни

И указам знати… Эти знаки, псевдо перлы,

А прошли и пережили, перепили, перепели

Переели вашей грязи, но я вырву, ты не парься!

Поэтому на фото я всегда держу два пальца…

Сколько бы не ржали, пополняя собой толпы

Да, дошли до точки мы… но снова взяли книгу с полки!

Спасибо с запозданием, но на опережение!

Спасибо за признанье, спасибо за презрение!

Спасибо что вы были и спасибо, что убили

Спасибо за дороги из тропинок и извилин

К себе… спасибо робкое и гордое, как плюнуть

Спасибо за короткую войну длиною в юность!

Спасибо пополам сам разделю среди улыбок…

Спасибо, но не вам, а небесам, кричу: «спаси Бог!»

С запозданием, но на опережение!

За признанье, за презрение!

Спасибо что вы были и спасибо, что убили

Спасибо за дороги из тропинок и извилин

К себе… спасибо робкое и гордое, как плюнуть

Спасибо за короткую войну длиною в юность!

Спасибо пополам сам разделю среди улыбок…

Спасибо, но не вам, а небесам, кричу: «спаси Бог!»

Бог видимо знает чего хочет среди терний

Моё сердце, моя песня, ну, а значит терпим!

Значит продолжаем, все же в муках нас рожали

Не затем, чтобы сейчас свой меч дрожа пальцы разжали

Покуда светит месяц, — пополняется пехота,

Но все больше, сука, мельниц и все меньше Дон Кихотов

Покуда кухня, столик, а за душой слова лишь

Покуда песня стоит, хоть чего-то, а как свалишь

И поменяешь комнату на лучшую из лучших

Найдешь и вкрутишь лампочки, но потеряешь лучик

Найдешь светлее, потеплее, сменишь уголок

От ветра спрячешь в своем теле от метели уголек

Но, видно это не мое… куда приятней кострик!

И я плюю на все, как Поль сбежав ночью на остров,

А я если не вернусь, точно не по вине богемы

Брат, не по вине хулы толпы, а по вине Гогена!

Hoeveel ze ook vechten, hoeveel ze ook zingen,

Maar zwaarden en voorhoofden fonkelden, maar werden nog steeds niet dof

En laat ze afkoelen, laat de vleugels verbranden,

Maar toen ze naar ons spuugden, stonden ze dan op de berg?

Jij, toen je onze liedjes schreeuwde en vertrapte, of

Ze bewogen hun schouders en fluisterden: "Is dit een linde?"

Maar we waren hoger, stemmen konden ons niet bereiken

Daarom waren ze met neergeslagen ogen!

Het maakt niet uit hoeveel zwemmen, teef, tegen de stroom in

Overal in zelfgevangenis, zeker niet voor dikbuikige maffia

En de decreten van de adel ... Deze tekens, pseudo-parels,

En ze gingen voorbij en overleefden, dronken, kwartelden

Ze overschatten je vuil, maar ik scheur het eruit, maak je geen zorgen!

Daarom houd ik op de foto altijd twee vingers vast ...

Het maakt niet uit hoeveel ze hinniken, de drukte aanvullen

Ja, we hebben het punt bereikt ... maar opnieuw hebben we het boek van de plank gepakt!

Dankjewel, laat maar vooruit!

Bedankt voor de herkenning, bedankt voor de minachting!

Bedankt voor het zijn en bedankt voor het doden

Bedankt voor de wegen van paden en meanders

Aan jezelf ... bedankt, timide en trots, hoe te spugen

Bedankt voor de korte oorlog van de jeugd!

Bedankt in tweeën, ik zal het zelf verdelen onder glimlachen ...

Dank u, maar niet aan u, maar aan de hemel, roep ik: "God save!"

Laat, maar vooruitstrevend!

Voor erkenning, voor minachting!

Bedankt voor het zijn en bedankt voor het doden

Bedankt voor de wegen van paden en meanders

Aan jezelf ... bedankt, timide en trots, hoe te spugen

Bedankt voor de korte oorlog van de jeugd!

Bedankt in tweeën, ik zal het zelf verdelen onder glimlachen ...

Dank u, maar niet aan u, maar aan de hemel, roep ik: "God save!"

God weet blijkbaar wat hij wil tussen de doornen

Mijn hart, mijn lied, nou, wat betekent dat we volharden!

Dus we gaan door, maar we zijn geboren in doodsangst

Niet toen dat nu je bevende vingers je zwaard losmaakten

Zolang de maan schijnt, wordt de infanterie aangevuld,

Maar meer en meer, teef, molens en steeds minder Don Quichots

Zolang de keuken, de tafel, en alleen woorden achter de ziel

Zolang het nummer tenminste iets waard is, maar hoe dump je?

En verander de kamer in het beste van het beste

Je zult gloeilampen vinden en erin schroeven, maar je verliest de straal

Je zult lichter, warmer vinden, van hoek veranderen

Je verbergt een sintel voor de wind in je lichaam voor een sneeuwstorm

Maar blijkbaar is dit niet van mij ... een vuur is veel aangenamer!

En ik spuug op alles, zoals Paul die 's nachts naar het eiland rent,

En als ik niet terugkom, is het zeker niet de schuld van Bohemen

Broeder, niet door de godslastering van de menigte, maar door de schuld van Gauguin!