Пока не упаду - Артём Лоик

Бежать пока не упаду!

Единственное, что осталось мне в этом аду

Или «райском уголке»

Бежать пока не упаду

Через лес, через усталость, через «больше не могу!»

Нету жара в угольке!

Бежать пока не упаду!

Срывая каждый день руками яблоки в саду!

Быть богом и никем

Бежать пока не упаду!

И передать кому-то эстафету и судьбу

Что сжимаю в кулаке

Бежать пока не упаду!

Задыхаясь на бегу…

В это время не до круга мне семейного, не лгу!

Да, есть время не до друга, — мне, и время — не до губ,

Но нет времени, когда я вам скажу «мне не до букв»!

Пока не упаду:

Есть стол, а рядом стул, мой в которые я врос!

Там, где бумажный хруст, я променял на рост

Внутреннего мира, где нету белых полос

Где черная тропинка, как ночное небо прямиком до звезд!

Все тяжелее гнуть!

Писать, читать, просить еще песню, еще одну!

Только дайте слов, воды, дайте свое плечо!

Не знаю от чего устал, остыл, я честно не при чем!

Еще рифму!

Еще строку!

Каплю вдохновения

Пока не упаду… Сказать, — «пока не упаду»!

И впереди есть все, чего хотел, но тем не менее нет времени…

Нет времени когда я вам скажу

«мне не до букв»

Погостить или домой, по кривой или прямой

Крылом или ногой, на дне или на берегу

Уклоняться или плыть на карму собственной кормой!

Задай вопрос себе, — Бежать «пока не добегу»

Или «пока не упаду»!

Решенье за тобой!

Вспоминается мой сын, забывается строка…

И все меньше моих сил и все больше сука гор

Где все тише ваш «привет», — все отчетливей «пока» —

Не упаду!

Мне плевать на приговор, внутри

Еще хватает сил, чтобы добраться до того

Крутого поворота, где случиться дата, год

Когда остановлюсь, и надышусь, и пропаду

Устану сам или забросит мои нити кукловод

Со мною на батут и я достану, ноту ту, которая ведет ко сну

И буду счастлив, как с тобой в нашу первую весну

Пока опять не упаду

А может быть себе?..

Ren tot ik val!

Het enige dat voor mij overblijft in deze hel

Of "paradijs"

Rennen tot ik erbij neerval

Door het bos, door vermoeidheid, door "Ik kan er niet meer tegen!"

Er zit geen warmte in de kolen!

Ren tot ik val!

Elke dag appels plukken in de tuin met je handen!

Om god en niemand te zijn

Ren tot ik val!

En geef het stokje en het lot door aan iemand

Wat ik in mijn vuist bal

Ren tot ik val!

Hijgend op de vlucht...

Op dit moment ben ik niet geschikt voor de familiekring, ik lieg niet!

Ja, er is geen tijd voor een vriend - voor mij, en tijd - niet voor lippen,

Maar er is geen tijd dat ik je zal vertellen: "Ik ben niet aan de letters"!

Tot ik val

Er staat een tafel en ernaast staat een stoel, de mijne, waarin ik ben gegroeid!

Waar papier crunch is, heb ik het ingeruild voor groei

Binnenwereld waar geen witte strepen zijn

Waar is het zwarte pad, zoals de nachtelijke hemel recht naar de sterren!

Het wordt steeds moeilijker om te buigen!

Schrijf, lees, vraag om nog een liedje, nog een!

Geef gewoon woorden, water, geef je schouder!

Ik weet niet waarom ik moe ben, afgekoeld, ik heb er echt niets mee te maken!

Meer rijm!

Nog een regel!

Een druppel inspiratie

Tot ik val... Om te zeggen - "tot ik val"!

En verder is er alles wat ik wilde, maar toch is er geen tijd ...

Er is geen tijd dat ik het je zal vertellen

"Ik ben niet aan de letters"

Blijf of thuis, bocht of rechtdoor

Vleugel of voet, op de bodem of op de kust

Ontwijk of zwem naar karma met je eigen achtersteven!

Stel jezelf een vraag - Ren "tot ik ren"

Of tot ik erbij neerval!

De beslissing is aan u!

Mijn zoon wordt herinnerd, de lijn is vergeten ...

En steeds minder van mijn kracht en steeds meer bitch mountains

Waar je "hallo" stiller is - alles is duidelijker "dag" -

Ik zal niet vallen!

Ik geef niet om het vonnis, vanbinnen

Er is nog genoeg kracht om dat te bereiken

Scherpe bocht, waar te gebeuren datum, jaar

Wanneer ik stop en adem en verdwijn

Ik word zelf moe of de poppenspeler gooit met mijn draden

Met mij op de trampoline en ik krijg het briefje dat leidt tot slapen

En ik zal blij zijn, zoals bij jou in onze eerste lente

Tot ik weer val

En misschien voor jezelf?..