Указ бургомистра - Артём Лоик

И так, что у нас?

Крысы сели за стол наш!

Видать, мало было корма.

Вы чё, забыли свои корни?

Нам уже не слышно выше колокольни

Были мыши — стали крысы.

Зачем, прикармливали их рукой мы?

Видать мало было миски и они захотели наши в кашу мысли

Съели наши все иконы, после — они пересочинили песни

Отобрали наши диски, переделали законы и реформы

Грязные, очистили, ну-ка все несите сюда горны,

А с ними белоснежные листики, мои слуги запишите моё горло

Которое, словами выстрелит.

Крысы — перевернули город

Но, кто же их сумеет выставить?

Эй, люди добрые, скажите, что у нас

Из арсенала, которое в итоге надолго выставит всё это кодло!

А крысы серые шерсти (?быстрый хип-хоп?) вам моя мора корка!

Закон подписанный рукою бургомистра и поэтому я торга

Не веду, ни денег мне не жалко, ни зятю свадебного торта

Отдаю дочь спасителю, кто головы наши вызволит, но скажите кто это?

Осознать немыслимо:

Музыканта голос, и поэта исповедь — истинное слово

Рифмы его — листики, сорванное горло — стоны его

Музыканта голос, и поэта исповедь — истинное слово

Рифмы его — листики, сорванное горло — стоны его

Приведите мне!

Что?

Сели за стол наш?

Приведите мне!

Чё, забыли, суки, свои корни?

Привидите мне!

Нам уже не слышно выше колокольни.

Приведите мне!

Это что у нас?

Съедено, всё вариво наше?

Что каждый горбом своим, трудом своим, в городе годами нажал

Это набег, это налёт наших основ, это же кража

Наших побед, наших работ, грызунов этих кто накажет?

Мы пропадём!

Всё на мази было, шито-крыто

Думали ртом!

Все в один тон глазами клипали

Крысы, пардон!

Но мы были довольны разбитым карытом

Мэр был — картон, а мы были — овцы, стучали копытом

Мы не хотим, ваших идей, ваших учений

Мы как один!

Наших детей потеряли в течении лет

Плывя по течению и нам было плевать!

И вот, крысы, виват!

Эй, кто виноват?

В том, что с экранов интернетов одна

Похоть … нас ее напоили до дна

Вина не жалея, всех наших юнцов

Господа, да мы плевали, на таких же как он?!(Точно, точно, точно. Как это плевать?

Но от стыда мэр не сгорает (гори, гори ясно), боится, он же картон,

А потом, если поэт, ты за город тех крыс уведешь.(За город, в озеро, в озеро)

Прыгнешь под плед, где спит моя дочь!(Cлава! Слава!)

И славу возьмёшь своими руками — будет твоя!

(Славы захотел, да, славы?)

Моя дочь — слово карма, а пока якоря (Не спеши, не спеши!)

Не бросай, а за дело берись, мой зятёк.(Зятёк мне будешь)

Плюс хочется кушать (жрать), и зад мой затёк!

А пока нас спасёт…

En dus, wat hebben we?

Ratten zaten aan onze tafel!

Blijkbaar was er weinig eten.

Ben je je wortels vergeten?

Boven de klokkentoren kunnen we niet meer horen

Er waren muizen - er waren ratten.

Waarom voerden we ze met de hand?

Het lijkt erop dat een kom niet genoeg was en ze wilden dat onze gedachten een puinhoop werden

Ze aten al onze iconen op, nadat ze de liedjes opnieuw hadden gecomponeerd

Ze namen onze schijven af, maakten wetten en hervormingen

Vies, opgeruimd, kom op, breng de bugels hier,

En met die sneeuwwitte bladeren schrijven mijn bedienden mijn keel in

Die, met woorden, zal schieten.

Ratten zetten de stad op zijn kop

Maar wie zal ze kunnen ontmaskeren?

Hé, beste mensen, vertel me wat we hebben

Uit een arsenaal dat uiteindelijk al deze caudle voor een lange tijd zal blootleggen!

En grijze wol ratten (?snelle hip-hop?) geven je mijn pestilentie!

De wet ondertekend door de hand van de burgemeester en daarom onderhandel ik

Ik leid niet, ik heb geen medelijden met het geld, noch de schoonzoon van de bruidstaart

Ik geef mijn dochter aan de Heiland, die onze hoofden zal redden, maar vertel me wie het is?

Het is ondenkbaar om te weten:

De stem van een muzikant en de bekentenis van een dichter is een waar woord

Zijn rijmpjes zijn bladeren, zijn gescheurde keel is zijn gekreun

De stem van een muzikant en de bekentenis van een dichter is een waar woord

Zijn rijmpjes zijn bladeren, zijn gescheurde keel is zijn gekreun

Breng me!

Wat?

Ben je aan onze tafel gaan zitten?

Breng me!

Wat, ben je vergeten, teven, je roots?

Zie mij!

Boven de klokkentoren kunnen we niets meer horen.

Breng me!

Wat is er met ons?

Gegeten, is alles ons brouwsel?

Dat ieder met zijn bult, met zijn arbeid, jarenlang in de stad drukte

Dit is een inval, dit is een inval op onze fundamenten, dit is een diefstal

Wie zal onze overwinningen, onze werken, deze knaagdieren straffen?

We zullen verloren zijn!

Alles zat op de zalf, genaaid-bedekt

Denken met je mond!

Alles in één toon geknipt hun ogen

Ratten, sorry!

Maar we waren blij met de kapotte kar

De burgemeester was van karton, en wij waren schapen die met onze hoeven beukten

We willen je ideeën, je leringen niet

We zijn als één!

Onze kinderen zijn door de jaren heen verloren gegaan

Met de stroom meegaan en het kon ons niet schelen!

En nu, ratten, vivat!

Hé, wie is de schuldige?

In het feit dat vanaf de schermen van internet een

Lust ... we waren er dronken van tot op de bodem

Schuld niet sparend, al onze jongeren

Heren, hebben we op mensen zoals hij gespuugd?! (Precies, precies, precies. Wat maakt het u uit?

Maar de burgemeester brandt niet van schaamte (brand, brand fel), hij is bang, hij is karton,

En dan, als een dichter, haal je die ratten de stad uit (uit de stad, in het meer, in het meer)

Spring onder de deken waar mijn dochter slaapt (Glorie! Glorie!)

En je neemt de glorie met je eigen handen - het zal van jou zijn!

(Ik wilde roem, ja, roem?)

Mijn dochter is het woord karma, maar voor nu ankers (haast je niet, haast je niet!)

Geef niet op, maar ga aan de slag, mijn schoonzoon (je wordt mijn schoonzoon)

Plus, ik wil eten (eten), en mijn kont is gevoelloos!

In de tussentijd, red ons...