Сліди - Артём Лоик

Крокую по слідам, уникаючи зірок

Римую небесам і ставлю на зеро!

Пишу це завдяки обірваних з плечей

Крил, а ваші мідяки залишу для очей…

Від щастя до біди, де реп не для дерев

Мій, будую в собі дім, без замкнутих дверей!

Мрій тільки як і я!

Не бійся темноти!

Буває як не як час коли і ти не ти!

Час, коли пливе з-під ніг розплавленна земля!

Але я зрозумів чого прагнула змія!

Вказала на слабке і я з'їв не озернувсь

Але вірю прийде час, коли зможемо звернуть!

І вічний райський сад, знайдемо у собі!

Так хочеться назад повернутись, де слабкі

Мої рими і слова, але сильний, як і дух

Мій погляд, де ще в дзеркалі не ворог мій, а друг!

Де більший за понтами і де менший за роками

I де гупаю по стінам дуже тонкими руками!

Де я кричу на весь це світ і де лечу я

I де мені начхати, що він мене не чує!

І радуючись тріщині, йду до перемоги

Біжу до вас із віршами і вірю в них, як в Бога!

Де друзі мої разом, під під'їздом і чекають

I наші всі образи нас так сильно не чепають

Крокую по слідам, але тільки ті сліди

Згубились, — мені там, підсказали — йди сюди…

І я повірив і пішов, стежками тих людей

І багато чого знайшов, але тільки не себе…

Забув свою мету, там забув свої удари

Але зрозумів — іду, — на місці, а не далі

І залишив ті міста, де блукав один до того

Почав з нового листа шукати до себе дорогу!

Попереду був ліс, в лісі було болото

І я випадково вліз в його чорну позолоту…

По вуха зачерпнув і досхочу наївся

І думав, що помру я один у тому лісі!

Але витягнули руки і я знову пішов…

Ті міцні, великі руки — тягнулись із книжок!

І вже відчуваю мама, — нарешті іду слідами!

І я бачу своє сонце!

Але воно сідає…

Крокую по слідам, уникаючи зірок

Римую небесам і ставлю на зеро!

Пишу це завдяки обірваних з плечей

Крил, а ваші мідяки залишу для очей…

Від щастя до біди, де реп не для дерев

Мій, будую в собі дім, без замкнутих дверей!

Мрій тільки як і я!

Не бійся темноти!

Буває як не як час коли і ти не ти!

Ik treed in de voetsporen en vermijd de sterren

Ik rijm naar de hemel en zet op nul!

Ik schrijf dit dankzij mijn gescheurde schouders

Wings, en ik zal je kopers voor ogen achterlaten...

Van geluk naar ellende, waar rap niet voor bomen is

My, ik bouw een huis in mezelf, zonder gesloten deuren!

Droom alleen zoals ik!

Wees niet bang in het donker!

Het gebeurt als een tijd waarin je jezelf niet bent!

Een tijd waarin de gesmolten aarde onder je voeten vandaan komt drijven!

Maar ik begreep wat de slang wilde!

Ze wees de zwakken aan en ik at zonder om te kijken

Maar ik geloof dat de tijd zal komen dat we kunnen keren!

En de eeuwige tuin van het paradijs zullen we in onszelf vinden!

Dus ik wil terug naar waar de zwakken zijn

Mijn rijmpjes en woorden, maar sterk als een geest

Mijn uitzicht, waar in de spiegel niet mijn vijand is, maar een vriend!

Waar groter door show-offs en waar kleiner door jaren

En waar ik met hele dunne handen op de muren klop!

Waar ik naar de hele wereld schreeuw en waar ik vlieg

En waar kan ik niezen dat hij me niet kan horen!

En me verheugend in de spleet, ga ik naar de overwinning

Ik ren naar je toe met gedichten en geloof erin als in God!

Waar mijn vrienden samen zijn, onder de veranda en wachten

En al onze beelden raken ons niet zo veel

Ik volg in de voetsporen, maar alleen die sporen

Verloren - ik was daar, ze vertelden me - kom hier ...

En ik geloofde en liep in de voetsporen van die mensen

En veel gevonden, maar mezelf niet...

Ik vergat mijn doel, ik vergat mijn schoten daar

Maar ik realiseerde me - ik ga - ter plaatse, niet verder

En hij verliet de steden waar hij eerder had rondgezworven

Ik ging op zoek naar een weg naar een nieuwe brief!

Er was een bos verderop, er was een moeras in het bos

En ik kwam per ongeluk in zijn zwarte vergulding ...

Hij schepte zijn oren op en at naar hartelust

En ik dacht dat ik alleen zou sterven in dat bos!

Maar ze strekten hun handen uit en ik ging weer weg...

Die sterke, grote handen uitgestrekt uit boeken!

En ik voel mijn moeder al - ik treed eindelijk in mijn voetsporen!

En ik zie mijn zon!

Maar het blijft zitten...

Ik treed in de voetsporen en vermijd de sterren

Ik rijm naar de hemel en zet op nul!

Ik schrijf dit dankzij mijn gescheurde schouders

Wings, en ik zal je kopers voor ogen achterlaten...

Van geluk naar ellende, waar rap niet voor bomen is

My, ik bouw een huis in mezelf, zonder gesloten deuren!

Droom alleen zoals ik!

Wees niet bang in het donker!

Het gebeurt als een tijd waarin je jezelf niet bent!