Поднимай свой зад - Артём Лоик

Больше не плачу: как жить мне хреново,

От этого виллы не будет.

Я начинаю разбирать и складывать, по-новой,

Своей жизни кубик-рубик.

Вокруг все ноют, жалуются и во всю ревут,

Я называю этот вой: бесполезный крик мумией.

А я, иду по строчкам дней ребусами букв —

Пишу свою жизнь и красиво рифмую.

Жизнь не справедлива к талантам,

Жизнь не справедливая к голым.

Жизнь не справедлива, да ладно.

Жизнь — это мое поле боя.

Я не девка, чтоб глаза тереть от Неудач и пересиживать в слезах цунами.

Это шальное — наше XXI столетие,

Расцветет с нами или закончится нами.

Припев:

Я пишу стихи, но я не знаменит.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Я не виноват, виноваты они.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Сколько лет своих я вкалывал на них.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Для чего диплом и сотни этих книг?

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Хвать ныть, умей стерпеть.

Молчи, когда паршиво.

Стиснув зубы — заскули, но ни слова — молчок.

Пусть пьянит тебя — терпи, будто губы пришили,

Не рви нити, нервы выдержат, кровь потечет.

Забурлит, кровь, закипит, загорятся глаза в раз.

Пусть ты — фрик для них, сейчас, но терпи и работай!

Хватит ныть, лелеять миг, надеяться на завтра,

И на завтра ты взорвешь, оставив их за бортом.

Выгнали с работы, девушка ушла за угол,

Денег ноль, сидишь один, ты, не богат, не знаменит.

Есть хорошая песня, в инете заGoogle*.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Хватит ныть, когда болит, оставь это для слабых.

Пусть думают: нет настроения, а ты молчи.

Но не вздумай духом падать, выпей Да Хун Пао**.

Но не ври себе, о не успешных там мужчин.

Найди дело своей жизни, займись с головою,

Будь помешанным всецело, отдай каждый вздох.

При, как поезд!

На колени сомнения!

и волю —

Зажимай в кулак — и подбери им свои сопли.

И как бы не было плохо, я будто ребенок, помешан на том, что я делаю.

Вам, моя эпоха — налаживая на биты свои акапеллы.

Я, далеко не музыкант, не поэт и не вокалист,

Но потом пропитаны перлы мои — это мой храм, и небо и рок мой.

И мне, вот они — мои рифмы, итог моих

Ночей без сна на листья стойкие, листов пером стоптанных.

Мой стол — мой трон, Стопки книг, стоп, нету рифм.

Помешайся, как я на этом — и найдешь свой личный Рим.

И как бы не было плохо, я будто ребенок, помешан на том, что я делаю.

Вам, моя эпоха — налаживая на биты свои акапеллы.

Я, далеко не музыкант, не поэт и не вокалист,

Но потом пропитаны перлы мои — это мой храм, и небо и рок мой.

И мне, вот они — мои рифмы, итог моих

Ночей без сна на листья стойкие, листов пером стоптанных.

Мой стол — мой трон, Стопки книг, стоп, нету рифм.

Помешайся, как я на этом — и найдешь свой личный Рим.

Припев:

Я пишу стихи, но я не знаменит.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Я не виноват, виноваты они.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Сколько лет своих я вкалывал на них.

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Для чего диплом и сотни этих книг?

Поднимай свой зад, и хватит ныть!

Ноябрь, 2015.

Ik huil niet meer: ​​hoe erg is het voor mij om te leven,

Hiervan komt geen villa.

Ik begin uit elkaar te halen en in elkaar te zetten, op een nieuwe manier,

Je leven is een Rubiks kubus.

Rondom is iedereen aan het janken, klagen en brullen aan de top,

Ik noem dit gehuil: de nutteloze kreet van een mummie.

En ik, ga langs de lijnen van dagen met rebussen van brieven -

Ik schrijf mijn leven en rijm prachtig.

Het leven is niet eerlijk voor talenten

Het leven is niet eerlijk voor de naakten.

Het leven is niet eerlijk, oké.

Het leven is mijn slagveld.

Ik ben geen meisje om in mijn ogen te wrijven van Mislukkingen en in tranen van een tsunami te zitten.

Deze gek is onze eenentwintigste eeuw,

Het zal met ons bloeien of met ons eindigen.

Refrein:

Ik schrijf poëzie, maar ik ben niet beroemd.

Kom op en stop met zeuren!

Ik heb geen schuld, zij zijn schuldig.

Kom op en stop met zeuren!

Hoeveel van mijn jaren heb ik er hard aan gewerkt.

Kom op en stop met zeuren!

Waar dienen het diploma en honderden van deze boeken voor?

Kom op en stop met zeuren!

Stop met zeuren, wees geduldig.

Zwijg als het rot is.

Ze klemden hun tanden op elkaar en jammerden, maar geen woord - stil.

Laat je bedwelmen - wees geduldig, alsof je lippen aan elkaar zijn genaaid,

Scheur de draden niet, de zenuwen houden het uit, het bloed zal stromen.

Het zal koken, het bloed zal koken, de ogen zullen onmiddellijk oplichten.

Laat je nu een freak voor ze zijn, maar wees geduldig en werk!

Stop met zeuren, koester het moment, hoop op morgen,

En morgen zul je ontploffen en ze achterlaten.

Uit haar werk getrapt, ging het meisje de hoek om,

Geen geld, alleen zitten, jij, niet rijk, niet beroemd.

Er is een goed nummer op internet voor Google*.

Kom op en stop met zeuren!

Stop met zeuren als het pijn doet, laat het over aan de zwakkeren.

Laat ze denken: er is geen stemming, en je zwijgt.

Maar probeer de moed niet te verliezen, drink Da Hong Pao**.

Maar lieg niet tegen jezelf, over niet succesvolle mannen daar.

Vind je levenswerk, verzorg je hoofd,

Wees helemaal gek, geef elke ademhaling.

Wanneer als een trein!

Op de knieën van twijfel!

en wil

Bal je vuist - en pak je snot voor ze op.

En hoe erg het ook is, ik ben als een kind, geobsedeerd door wat ik doe.

Aan jou, mijn tijdperk, het opzetten van hun eigen acapella's voor beats.

Ik ben verre van een muzikant, geen dichter en geen zanger,

Maar dan zijn mijn parels doorweekt - dit is mijn tempel, en mijn lucht en mijn lot.

En voor mij zijn ze hier - mijn rijmpjes, het resultaat van mijn

Nachten zonder slaap op hardnekkige bladeren, lakens versleten met een veer.

Mijn tafel is mijn troon, Stapels boeken, stop, geen rijmpjes.

Wees geobsedeerd zoals ik hierin ben - en je zult je persoonlijke Rome vinden.

En hoe erg het ook is, ik ben als een kind, geobsedeerd door wat ik doe.

Aan jou, mijn tijdperk, het opzetten van hun eigen acapella's voor beats.

Ik ben verre van een muzikant, geen dichter en geen zanger,

Maar dan zijn mijn parels doorweekt - dit is mijn tempel, en mijn lucht en mijn lot.

En voor mij zijn ze hier - mijn rijmpjes, het resultaat van mijn

Nachten zonder slaap op hardnekkige bladeren, lakens versleten met een veer.

Mijn tafel is mijn troon, Stapels boeken, stop, geen rijmpjes.

Wees geobsedeerd zoals ik hierin ben - en je zult je persoonlijke Rome vinden.

Refrein:

Ik schrijf poëzie, maar ik ben niet beroemd.

Kom op en stop met zeuren!

Ik heb geen schuld, zij zijn schuldig.

Kom op en stop met zeuren!

Hoeveel van mijn jaren heb ik er hard aan gewerkt.

Kom op en stop met zeuren!

Waar dienen het diploma en honderden van deze boeken voor?

Kom op en stop met zeuren!

november, 2015.