Не про любовь - Артём Лоик

Ты не такая, как все они;

а я не такой для тебя

Как эти псевдо-Есенины.

И мы с тобой не растеряны в темени —

Мы искали друг-друга кораблями-постелями.

Не летели, не спели мы;

Полюбить не успели мы, видя ангелов-демонов.

В этом мире теряя веру, находили кого-то

Не ради полёта, а ради падения.

С другими мы летали, мы сто раз;

За руки держались, но порознь.

Дышали, и вот мы стоим в этом баре

И нам улыбается пропасть.

И тем, кем мечтали, не стали —

Нам жизнь доказала что мы не из стали.

Как мы, нас другие листали,

Но мы не отстали, мы просто отбились от стаи.

И я связан с тобою, но не так,

Как герои в стихах иллюзорного мира.

Да, мы связаны настолько крепко,

Что я чувствую: вот она — близость разрыва.

И вот, мы стоим и молчим,

Все слова растерялись другими.

Твои глаза как миры,

Но миры как руины.

Крутись колесо, гори оно всё огнём, коли сон.

Укроет тебя, как и было всегда, своим никчёмным листом.

Я был с тобой долго на небе, и мы там горели, не тлели.

Но даже когда с тобой падали, мы всё же летели.

Падали мы, падали — не летали.

Падали мы, укрываясь небесами.

Падали мы, нелепо падали мы,

Но в этом мире немых,

Мы всё же что-то, но сказали!

Ты не такая, хотя смеюсь я.

Просто врут тобой реанимированные чувства.

И ты такая, как все на вкус, то только чувствую

С такою в рай не впустят.

И мы с тобою не умеем планов строить.

В этом мире нас, уверен, карма накрыла с головою.

И поэтому, не толи остаётся нам в итоге —

Как не с неба падать…

Разлетись на части мириад.

Пусть горит, не гаснет в мире ад.

Я за тебя готов тут умереть, нет — за тебя готов тут умирать!

Ходим по кругу, но на нас всё что вымаливали дураки.

Подтолкни меня, чтобы упасть, но только не в ноги другим.

В итоге царь твой или раб, я?

В итоге друг твой или враг, я?

То ли лгу тут, то ли прав, я.

То ли губ хочу, то ли прав на тебя, я.

То ли в бег к тебе, то ли вплавь.

И то ли чёрный, то ли белый флаг.

И то ли птичий, то ли сучий я услышал лай —

Но одного прошу, ты моё сердце режь и плавь!

Крутись колесо, гори оно всё огнём, коли сон.

Укроет тебя, как и было всегда, своим никчёмным листом.

Я был с тобой долго на небе, и мы там горели, не тлели.

Но даже когда с тобой падали, мы всё же летели.

Падали мы, падали — не летали.

Падали мы, укрываясь небесами.

Падали мы, нелепо падали мы,

Но в этом мире немых,

Мы всё же что-то, но сказали!

Падали мы!

Падали мы!

Падали мы, нелепо падали мы,

Но в этом мире немых,

Мы всё же что-то, но сказали!

Падали мы, падали — не летали.

Падали мы, укрываясь небесами.

Падали мы, нелепо падали мы,

Но в этом мире немых,

Мы всё же что-то, но сказали!

Крутись колесо, гори оно всё огнём, коли сон.

Укроет тебя, как и было всегда, своим никчёмным листом.

Я был с тобой долго на небе, и мы там горели, не тлели.

Но даже когда с тобой падали, мы всё же летели.

Артём Лоик — Не про любовь

Je bent niet zoals zij allemaal;

en zo ben ik niet voor jou

Zoals deze pseudo-Yesenins.

En jij en ik zijn niet verdwaald in het donker -

We zochten elkaar met scheepsbedden.

We vlogen niet, we zongen niet;

We hadden geen tijd om verliefd te worden en engelen-demonen te zien.

In deze wereld, hun geloof verliezend, hebben ze iemand gevonden

Niet om te vliegen, maar om te vallen.

We vlogen met anderen, we vlogen honderd keer;

Ze hielden elkaars hand vast, maar apart.

We ademden, en hier staan ​​we in deze bar

En de afgrond lacht naar ons.

En ze werden niet waar ze van droomden -

Het leven heeft ons bewezen dat we niet van staal zijn.

Net als wij bladerden anderen door ons,

Maar we liepen niet achter, we dwaalden gewoon af van het peloton.

En ik ben met je verbonden, maar niet zo,

Als helden in de verzen van een illusoire wereld.

Ja, we zijn zo stevig vastgebonden

Wat ik voel: hier is het - de nabijheid van de kloof.

En dus staan ​​we en zijn stil,

Alle woorden zijn door anderen verloren gegaan.

Je ogen zijn als werelden

Maar de werelden zijn als ruïnes.

Draai aan het wiel, verbrand het allemaal met vuur, als het een droom is.

Hij zal je, zoals altijd, bedekken met zijn waardeloze blad.

Ik was lange tijd bij je in de hemel, en we brandden daar, smeulen niet.

Maar zelfs toen we met je vielen, vlogen we nog steeds.

We vielen, vielen - vlogen niet.

We vielen, verstopten ons in de lucht.

We vielen, we vielen absurd,

Maar in deze wereld van de dommen,

We hebben nog wat gezegd!

Zo ben je niet, hoewel ik lach.

Je gereanimeerde gevoelens liegen gewoon tegen je.

En jij bent zoals alles smaakt, ik voel gewoon

Hiermee laten ze je niet het paradijs binnen.

En jij en ik weten niet hoe we plannen moeten maken.

Ik ben er zeker van dat karma ons in deze wereld met een hoofd bedekt heeft.

En daarom blijft het uiteindelijk niet alleen voor ons -

Hoe val je niet uit de lucht...

Verspreid in delen van een groot aantal.

Laat het branden, laat de hel niet uitgaan in de wereld.

Ik ben klaar om hier voor jou te sterven, nee - ik ben klaar om hier voor jou te sterven!

We draaien in cirkels, maar alles wat dwazen om ons smeekten.

Duw me om te vallen, maar niet aan de voeten van anderen.

Ben ik uiteindelijk jouw koning of slaaf?

Op het einde, je vriend of vijand, ik?

Of ik lig hier, of ik heb gelijk.

Of ik wil lippen, of ik heb rechten op jou.

Ofwel naar je toe rennen, of zwemmen.

En of een zwarte of een witte vlag.

En vogel of teef hoorde ik blaffen -

Maar ik vraag één ding, je snijdt en smelt mijn hart!

Draai aan het wiel, verbrand het allemaal met vuur, als het een droom is.

Hij zal je, zoals altijd, bedekken met zijn waardeloze blad.

Ik was lange tijd bij je in de hemel, en we brandden daar, smeulen niet.

Maar zelfs toen we met je vielen, vlogen we nog steeds.

We vielen, vielen - vlogen niet.

We vielen, verstopten ons in de lucht.

We vielen, we vielen absurd,

Maar in deze wereld van de dommen,

We hebben nog wat gezegd!

We vielen!

We vielen!

We vielen, we vielen absurd,

Maar in deze wereld van de dommen,

We hebben nog wat gezegd!

We vielen, vielen - vlogen niet.

We vielen, verstopten ons in de lucht.

We vielen, we vielen absurd,

Maar in deze wereld van de dommen,

We hebben nog wat gezegd!

Draai aan het wiel, verbrand het allemaal met vuur, als het een droom is.

Hij zal je, zoals altijd, bedekken met zijn waardeloze blad.

Ik was lange tijd bij je in de hemel, en we brandden daar, smeulen niet.

Maar zelfs toen we met je vielen, vlogen we nog steeds.

Artyom Loik - Niet over liefde