Искусство - Артём Лоик

Это моё искусство!

Хотел повеситься, но дома не увидел люстры

Ни шкафа, ни кровати, ни иконы — только мусор!

Из слов которыми плююсь я на ломанном русском

Это моё искусство: долги, кредиты, лайки, ретвиты, крысы, укусы

На батлах крики, панчи, рифмы, но я нёс тот мусор

Не меняя курса и не меняясь по курсу

Дарив псевдо-искусство, и Вам были эти песенки в полне по вкусу

Дочке мэра сняли платье и сорвали блузку

Не отдавали музыканту, отдали моллюскам

Мни мое искусство, я написал не для продюссера, не твоей тусе

Пусто в твоём рэпе, тускло как так вышло ты же тру-стар

Не разводи руками, сука, ты же не Иисус тут…

Были бы не так резки мои за пятак песни (эй, эй, эй)

Если бы не прав, если б не был мой устав… йоу

Были бы не так резки мои за пятак песни

Если бы не прав, если б не был мой устав честен

В месте, где тоска плесен, лоб свой как Иисак крестим

За лайки и хайп весел, морды хай и лай

Если молча как Пилат мы будем подпевать «Ура, Кесарь!»

Пока (?слепого?) каждый (?не в рай слеповат лезим?)

Домашние кутилы и комнатные повесы

Вы повесите меня?

Способны только пост повесить!

И только… поэтому нахер от мэра невесту

Лиру за беспонт и стать известным, найти себе место

Воспевать поместье, честно, куда интересней…

Вызывать на версус не весть кого под бит, а весь мир!

Поёт мое искусство во время вопля войн и крика революций

Я показал Вам, что держу эти тренды на пульсе,

Но как бы не менялась мода — не переобулся

Я и моё искусство становилось искуссней, рос и качался мускул

Жизнь как мама повторяет — «лучше не сутулься»

Достиг цели, но нужно еще выбраться с лузы

Это моё искусство — подъемы и спуски, как у тебя, ты в курсе,

Но я иду на свет все десять лет, пока ты десять лет назад устал

И стал, на пять минут на перекур сел, пыхтя в строю спин неустанно

Задаем вопрос себе — «кто тру здесь?»

Эй, пустите на ветер всё ради искусства?

Одни ответят — «допустим».

Другие — «да, пустим!»

Я вызываю весь мир!

Dit is mijn kunst!

Ik wilde mezelf ophangen, maar ik zag thuis geen kroonluchter

Geen kast, geen bed, geen icoon - gewoon onzin!

Van de woorden die ik spuug in gebroken Russisch

Dit is mijn kunst: schulden, leningen, likes, retweets, ratten, bites

Er zijn geschreeuw, stoten, rijmpjes op de gevechten, maar ik droeg die rotzooi

Zonder van koers te veranderen en zonder van koers te veranderen

Pseudokunst geven, en deze liedjes waren naar je zin

De dochter van de burgemeester liet haar jurk uittrekken en haar blouse afscheuren

Ze gaven het niet aan de muzikant, ze gaven het aan de schaaldieren

Onthoud mijn kunst, ik schreef niet voor de producer, niet voor jouw feest

Het is leeg in je rap, het is saai hoe het gebeurde, je bent een echte ster

Niet je schouders ophalen, trut, je bent Jezus niet hier...

Mijn liedjes zouden niet zo scherp zijn voor een stuiver (hey, hey, hey)

Als het niet goed was, als het niet voor mijn charter was... yo

Zouden mijn liedjes niet zo scherp zijn

Als het niet klopt, als mijn handvest niet eerlijk was?

Op een plaats waar melancholie beschimmeld is, dopen we ons voorhoofd zoals Iisak

Voor likes en hype roeiriemen, snuit hi en blaf

Als we stil zijn, zoals Pilatus, zullen we "Hoera, Caesar!" meezingen.

Terwijl (? blind?) elk (? zijn we niet blind voor het paradijs?)

Thuisfeestvierders en binnenkleden

Wil je me ophangen?

Kan alleen posten!

En alleen ... daarom, neuk de bruid van de burgemeester

Lira voor bespont en beroemd worden, vind een plek voor jezelf

Het landgoed zingen, eerlijk gezegd, is veel interessanter ...

Bellen naar de versus is geen kwestie van een beat, maar de hele wereld!

Zingt mijn kunst tijdens de kreet van oorlogen en de kreet van revoluties

Ik heb je laten zien dat ik deze trends aan de pols houd,

Maar hoe de mode ook verandert, ik heb mijn schoenen niet veranderd

Ik en mijn kunst werden vaardiger, de spieren groeiden en zwaaiden

Het leven zoals moeder herhaalt - "beter niet onderuitgezakt"

Het doel bereikt, maar moet nog uit de zak komen

Dit is mijn kunst - ups en downs, zoals die van jou, weet je,

Maar ik kom al tien jaar op de wereld, terwijl jij tien jaar geleden moe werd

En hij begon, ging vijf minuten zitten voor een rookpauze, terwijl hij onvermoeibaar met zijn rug in de rijen stond...

We stellen onszelf de vraag - "wie werkt hier?"

Hé, alles opblazen omwille van de kunst?

Sommigen zullen antwoorden - "misschien."

Anderen - "Ja, laten we gaan!"

Ik roep de hele wereld!