Eastfield - Archie Fisher

Twas the third of November in 79

When I crossed Bowden moor in a flurry of snow

And the heat of the warm in the old transit truck

And the fuel gauge leaned over on low

Away to the southwest the winter rolled in

A swirl of white flakes caught the pale evening glow

And the pinpoint of light from the farm on the hill

Flickered bright through the trees and the snow

'Cause many’s the pillow where I’ve lain my head

From a bunk on a ship to my coat on the ground

And there’s many the door that I’ve closed at my back

From a shack to the best place in town

But there’s a feeling you get when you’re heading for home

Be it ten thousand miles or a trip to the town

And it came to me then as the winter sun set

And the curtain of twilight came down

The more that you win then the more there’s for losing

The more that you love then the more you’ve to fear

And I changed down to third as I climbed to the farm

Trying to silence that voice in my ear

'Twas the 15th of March, 83 was the year

On the west headland motorway spattered with rain

In a beat-up old Volkswagen headed for north

When I next heard that voice once again

I remembered the hopes that had been in my heart

When I crossed Bowden moor back in 79

And the years in between that had ripped me apart

And the lightning that struck down the pine

I numbered each fence-post from roadside to berm

And counted each rock in the dry sandstone wall

And I numbered the golden-coiled flowers on the winds

And I counted the autumn beads fall

I looked to the northerly Yewden hills crest

And south to the crags of the Rubislaw crown

And I heard the black crows flying in from the west

AS the farm in my dreams tumbled down

The more that you lose then the more there’s for gaining

The less that you ask for the more you don’t mind

Any road that you travel’s a long lonely way

When you know you’ve left nothing behind

I came down from a grandmother bound to the land

On a West Island croft on the Battersea shore

And was named for a grandfather went to the see

And now I must wander once more

And there isn’t a trade where I won’t try my hand

There’s never a hill I’m not ready to crime

And there isn’t a grief that I don’t understand

As I empty the fullness of time

And still when the autumn’s glow silvers to frost

And the sweet scent of wood smoke is sharp in the air

I remember the loves and the hopes that I lost

And a part of me wants to be there

So now when I cross Bowden moor in the snow

And the light beckons me there’s a game that I play

I pretend to the crossroads that it’s homeward I go

And I turn to the east and away

The more that you win then the more there’s for losing

The longer you love then the more you’ve to fear

The more of the choice then the more of the choosing

And the voice that rings in the gale

Het was 3 november in 79

Toen ik Bowden Moor overstak in een sneeuwvlaag

En de hitte van de warmte in de oude vrachtwagen

En de brandstofmeter leunde voorover op laag

Weg naar het zuidwesten kwam de winter binnen

Een werveling van witte vlokken ving de bleke avondgloed op

En het lichtpuntje van de boerderij op de heuvel

Flikkerde helder door de bomen en de sneeuw

Want velen zijn het kussen waar ik mijn hoofd op heb gelegd

Van een stapelbed op een schip tot mijn jas op de grond

En er zijn veel deuren die ik achter mijn rug heb gesloten

Van een hut tot de beste plek in de stad

Maar er is een gevoel dat je krijgt als je op weg bent naar huis

Of het nu tienduizend mijl is of een reis naar de stad

En het kwam tot me toen de winterzon onderging

En het schemergordijn kwam naar beneden

Hoe meer je wint, hoe meer er te verliezen valt

Hoe meer je liefhebt, hoe meer je moet vrezen

En ik veranderde naar de derde plaats toen ik naar de boerderij klom

Ik probeer die stem in mijn oor het zwijgen op te leggen

'Het was 15 maart, 83 was het jaar'

Op de westelijke landtong bespat met regen

In een versleten oude Volkswagen op weg naar het noorden

Toen ik de volgende keer die stem weer hoorde

Ik herinnerde me de hoop die in mijn hart was geweest

Toen ik Bowden Moor overstak in 79

En de jaren daartussen hadden me uit elkaar gescheurd

En de bliksem die de pijnboom insloeg

Ik heb elke paal genummerd van berm tot berm

En telde elke rots in de droge zandstenen muur

En ik telde de gouden opgerolde bloemen op de wind

En ik telde de herfstkralen die vallen

Ik keek naar de noordelijke heuvelkam van Yewden

En naar het zuiden naar de rotsen van de Rubislaw-kroon

En ik hoorde de zwarte kraaien vanuit het westen aanvliegen

ALS de boerderij in mijn dromen instortte

Hoe meer je verliest, hoe meer er te winnen valt

Hoe minder je vraagt, hoe meer je het niet erg vindt

Elke weg die je aflegt, is een lange eenzame weg

Als je weet dat je niets hebt achtergelaten

Ik kwam van een grootmoeder vastgebonden aan het land

Op een croft op het West Island aan de kust van Battersea

En werd genoemd naar een grootvader ging naar de zee

En nu moet ik nog een keer ronddwalen

En er is geen handel waar ik mijn hand niet zal proberen

Er is nooit een heuvel waar ik niet klaar voor ben om misdaad te plegen

En er is geen verdriet dat ik niet begrijp

Terwijl ik de volheid van de tijd leegmaak

En nog steeds als de herfstgloed verzilvert tot vorst

En de zoete geur van houtrook is scherp in de lucht

Ik herinner me de liefdes en de hoop die ik verloor

En een deel van mij wil daar zijn

Dus als ik nu Bowden Moor oversteek in de sneeuw

En het licht wenkt me er is een spel dat ik speel

Ik doe alsof op het kruispunt dat ik naar huis ga

En ik draai naar het oosten en weg

Hoe meer je wint, hoe meer er te verliezen valt

Hoe langer je liefhebt, hoe meer je moet vrezen

Hoe meer keuze, hoe meer keuze

En de stem die klinkt in de storm