Unterseeboot - ANTILOPEN GANG

In der Stadt, aus der wir kamen, dort lebte ein Mann

Sein Beruf war damals Segelbootfahr’n

Und er hat uns immer viel aus seinem Leben erzählt

Er hatte ein ernstes Problem mit der Welt

Ein Unwetter kam und 'ne riesige Welle

Klatschte gegen sein Schiff, das am Riff zerschellte

Der Mann ist danach nie mehr wieder aufgetaucht

(Asche zu Asche, Staub zu Staub)

Um all seinen Geschichten auf den Grund zu geh’n

Beschlossen wir mit einem U-Boot auf den Grund zu geh’n

Und so ließen wir uns sinken, viele Stunden lang

Doch sind zugrunde gegangen, bevor wir unten ankamen

Und so trieben wir umher in einer Welt ohne Licht

Einer Welt voller Kälte und hässlicher Fische

Voller Strudelströmungen und Felskanten

Bis wir dann in ein Netz schwammen

Wir leben alle in 'nem kleinen, gelben Unterseeboot

Unterseeboot, Unter- Unterseeboot

Wir leben alle in 'nem kleinen, gelben Unterseeboot

Unterseeboot, Unter- Unterseeboot

Wir leben alle in 'nem kleinen, gelben Unterseeboot

Unterseeboot, Unter- Unterseeboot

Denn irgendetwas hat uns hier runter gezogen

20.000 Meilen unter dem Meer

Hatten wir auch keinen Grund zur Beschwerde

Sehr strenge Regeln nervten zwar jeden

Doch sie waren auch nicht schwer zu verstehen

Also ließen wir uns treiben in Bermuda-Shorts

Denn bei dem Unterdruck steht man eh unter Druck

Und egal ob Riesenkraken oder Kugelfische

An Ende dieser Tage waren alle Unterdrückte

Alle sagten es sei super, aber warteten auf Wunder

Die Hummer gingen wählen und die Wale aßen Hummer

Wir blieben Verlierer im Spiel der Gezeiten

Von Fischen umkreist schliefen wir ein

Als die Pole schmolzen, expandierte der Ozean

Dann stieg der Meeresspiegel, Wellen schliffen Hafenmolen zu Sandburgen

Eines Tages wird das Meer sich alles holen

Wir hatten nicht mehr dran geglaubt, dass wir befreit werden

Als wir hochgezogen wurden mit den Treibnetzen

Doch sie gaben uns Handtücher und trockneten uns ab

Und sie fuhren uns mit ihrem Fischerboot in einen Hafen

Jeder, der was wollte, fand uns da in der Spelunke

Keiner hatte was zu sagen, dort gehen alle vor die Hunde

Was fängt ein Seemann mit seinem Leben an

Wenn jeder sagt, was er redet sei nur Seemannsgarn

Nur die Jugend hörte zu, wenn wir Geschichten erzählten

Bei Sturm stachen wir in See und hissten die Segel

Wir rauchten an der Reling eine letzte Kippe

Als das Schiff zerschellte, am Fels der Klippe

Wir wurden nie mehr gesehen und man redete schon

Am Tag darauf von den Matrosen und der Expedition

Mit dem kleinen, gelben U-Boot auf der Suche nach dem Grund

Nach der Flut kommt die Ebbe, nach der Ebbe die Flut

«20.000 Meilen unter dem Meer»

«In 'nem kleinen, gelben Unterseeboot»

«So ließen wir uns sinken, viele Stunden lang»

«Und so trieben wir umher»

In de stad waar we vandaan kwamen, woonde een man

Zijn baan toen was zeilen varen

En hij vertelde ons altijd veel over zijn leven

Hij had een serieus probleem met de wereld

Er kwam een ​​storm en een enorme golf

Sloeg zijn schip dat neerstortte op het rif

De man kwam daarna nooit meer opdagen

(Uit stof komt gij, tot stof zult gij wederkeren)

Om al zijn verhalen tot op de bodem uit te zoeken

We besloten met een onderzeeër naar de bodem te gaan

En dus lieten we ons urenlang zinken

Toch verdronken voordat we naar beneden gingen

En zo dreven we rond in een wereld zonder licht

Een wereld van koude en lelijke vissen

Vol met wervelende stromingen en rotsachtige randen

Tot we in een net zwommen

We leven allemaal in een kleine gele onderzeeër

Onderzeeër, onderzeeër

We leven allemaal in een kleine gele onderzeeër

Onderzeeër, onderzeeër

We leven allemaal in een kleine gele onderzeeër

Onderzeeër, onderzeeër

Omdat iets ons hier naar beneden heeft getrokken

20.000 mijlen onder de zee

We hadden geen reden tot klagen

Zeer strikte regels irriteerden iedereen

Maar ze waren ook niet moeilijk te begrijpen

Dus laten we ons drijven in bermuda's

Want met de negatieve druk sta je sowieso onder druk

En het maakt niet uit of het een gigantische octopus of kogelvis is

Aan het einde van die dagen werd iedereen onderdrukt

Iedereen zei dat het geweldig was, maar wachtte op wonderen

De kreeften gingen stemmen en de walvissen aten kreeft

We bleven verliezers in het spel van het getij

We vielen in slaap omringd door vissen

Terwijl de polen smolten, breidde de oceaan zich uit

Toen steeg de zeespiegel, golven vermalen de havenmolens tot zandkastelen

Op een dag zal de zee alles nemen

We geloofden niet langer dat we bevrijd zouden worden

Toen we werden opgetrokken met de drijfnetten

Maar ze gaven ons handdoeken en droogden ons af

En ze namen ons mee naar een haven in hun vissersboot

Iedereen die iets wilde, vond ons daar in de duikbar

Niemand had iets te zeggen, daar gaat iedereen naar de honden

Wat doet een zeeman met zijn leven?

Als iedereen zegt waar ze het over hebben is gewoon zeemansgaren

Alleen de jongeren luisterden toen we verhalen vertelden

Toen er een storm was, gingen we naar zee en hijsen de zeilen

We rookten nog een laatste kontje aan de reling

Toen het schip crashte, op de rots van de klif

We werden nooit meer gezien en mensen waren al aan het praten

De volgende dag door de matrozen en de expeditie

Zoek de bodem met de kleine, gele onderzeeër

Na vloed komt eb, na eb komt vloed

"20.000 mijlen onder de zee"

"In een kleine gele onderzeeër"

"Dus laten we ons urenlang laten zinken"

"En zo zwierven we rond"