Серебряные зимние слезы (2013) - Андем

Сон под властью зимних слез,

Замерзших.

Сон под пение зимних грез,

Зовущих.

Стоны скорбных вьюг, оркестра зимнего,

Кутают мертвый край своими крыльями,

Ухватив с собой кусочек вечности,

С мраком канут…

Где холод мертвый душит крик,

Где сердце вздрогнет лишь на миг,

Там в клетке бьется чья-то жизнь.

Ночной, безмолвный горизонт

Разбил надежды сладких снов,

О стену льда сломались все мечты.

Молча, в пустоте, ты вспоминаешь дни.

Дни, когда сожглись мосты.

Вырвать с кровью боль, обман, чужую ложь…

Дней этих не вернешь.

И холод льда как приговор.

Дверь на замок, и словно вор,

Ты ищешь в чужой жизни

Счастья для себя.

Отчаяние страшной тишины.

В плену застывшей пустоты

Застыло время,

Оставив в плен тебя.

Вдаль, ко льдяным берегам

Из-под облаков.

Вниз, серебряным дождем

Печальных слов.

Slaap onder de kracht van wintertranen,

Bevroren.

Slaap onder het zingen van winterdromen,

Roeping.

Het gekreun van treurige sneeuwstormen, het winterorkest,

Ze wikkelen de dode rand met hun vleugels,

Een stukje eeuwigheid meenemend,

Met duisternis zal zinken ...

Waar de doodse kou de kreet verstikt,

Waar het hart slechts een ogenblik beeft,

Iemands leven klopt daar in een kooi.

Nacht, stille horizon

De hoop op zoete dromen verbrijzeld

Alle dromen waren gebroken op de muur van ijs.

Stil, in de leegte, herinner je je de dagen.

De dagen dat bruggen afbrandden.

Om pijn, bedrog, leugens van een ander met bloed te verscheuren...

Die dagen krijg je niet meer terug.

En de kou van ijs is als een zin.

Doe de deur op slot, en als een dief,

Je kijkt in het leven van iemand anders

Geluk voor jezelf.

De wanhoop van een verschrikkelijke stilte.

In de gevangenschap van de bevroren leegte

De tijd is bevroren

Je in gevangenschap achterlaten.

Ver weg, naar de ijzige kusten

Van onder de wolken.

Beneden, zilveren regen

Trieste woorden.