Маятник жизни - Андем

Течет песок в часах бездонных,

И когти режут по стеклу,

Ручей мгновения обреченных

Спешит к последнему числу.

Минувших дней не тронет жалость,

Ведь жизнь была кристаллик льда,

Пройти ничтожный путь осталось,

И распрощаться навсегда.

Слезы, словно

Нежный хрусталь души,

Бездна сознания

Введет холод в кровь

Сердце застыло,

Но время опять спешит.

Маятник жизни

Качается вновь.

И в книгах мраморных суровых,

Где холод фраз, порой знобит,

Запишет завтра имя новых,

Чей облик вечностью размыт.

Течет песок в часах бездонных,

И когти режут по стеклу,

Спадет песчинка, добавляя

Минуту прошлого в мечту.

Het zand stroomt in de bodemloze uren,

En klauwen gesneden in glas,

Stroom van het moment van de verdoemden

Haast je naar het laatste nummer.

De afgelopen dagen zullen niet worden aangetast door medelijden,

Het leven was tenslotte een ijskristal,

Het blijft om een ​​onbeduidend pad te passeren,

En voor altijd afscheid nemen.

Tranen zoals

Delicaat kristal van de ziel,

Afgrond van bewustzijn

Brengt kou in het bloed

Het hart is bevroren

Maar de tijd gaat weer snel.

slinger van het leven

Het swingt weer.

En in strenge marmeren boeken,

Waar de kou van zinnen, soms koude rillingen,

Zal morgen de naam van de nieuwe opschrijven,

Wiens uiterlijk vervaagd is door de eeuwigheid.

Het zand stroomt in de bodemloze uren,

En klauwen gesneden in glas,

Er zal een zandkorrel vallen, waardoor

Een minuut van het verleden in een droom.