Из ничего - Андем

Из ничего, Рождается вновь

Дождь, песок и огонь.

В груди пылает, не скоро взойдет,

Солнца диск над моей головой.

И память о высшем навек сохранит,

Огромный, большой, и пустой монолит,

И зная все это, уйду в темноту,

Сны свои видеть опять на яву.

Небеса спорят за нас

Кто же все-таки прав?

И знать о том совсем не хотят,

что завтра начнетса зима.

А по стене тень проплыла,

Призрак грусти того.

В чернеющем небе зажглась звезда,

Просто из ничего.

Слезы богинь падают там,

Мерзнут на слабой земле.

Из ничево делая вновь

Силу и жизнь на земле.

И зная все это, уйду в темноту,

Сны свои видеть, опять на яву,

Время пришло, свеча догарала,

Тихо опять стало.

Небеса спорят за нас

Кто же все-таки прав?

И знать о том совсем не хотят,

Что завтра начнетса зима.

А по стене тень проплыла,

Призрак грусти того.

В чернеющем небе зажглась звезда,

Просто из ничего.

Uit niets, opnieuw geboren

Regen, zand en vuur.

Het brandt in de borst, het zal niet snel opstaan,

De zonneschijf is boven mijn hoofd.

En de herinnering aan het hogere zal voor altijd blijven,

Enorme, grote en lege monoliet,

En dit alles wetende, zal ik de duisternis ingaan,

Om je dromen weer in werkelijkheid te zien.

De hemel pleit voor ons

Wie heeft er trouwens gelijk?

En ze willen er helemaal niets van weten,

dat de winter morgen begint.

En een schaduw dreef langs de muur,

De geest van dat verdriet.

Een ster lichtte op in de zwart wordende lucht,

Gewoon van niets.

Tranen van godinnen vallen daar

Bevriezen op zwakke grond.

Opnieuw maken van niets

Kracht en leven op aarde.

En dit alles wetende, zal ik de duisternis ingaan,

Om je dromen weer in werkelijkheid te zien,

De tijd is gekomen, de kaars is opgebrand,

Het werd weer stil.

De hemel pleit voor ons

Wie heeft er trouwens gelijk?

En ze willen er helemaal niets van weten,

Die winter begint morgen.

En een schaduw dreef langs de muur,

De geest van dat verdriet.

Een ster lichtte op in de zwart wordende lucht,

Gewoon van niets.