Мастер и маргарита - Андем

За окном гроза, и ветер рвется в дом.

Мир отгородился от меня дождем.

Пляшут на страницах языки огня…

Я сжигал роман и убивал себя.

Ветер унес листья желтых цветов,

Дождь, как стена меж границ двух миров.

Я опоздала на помощь к тебе,

Твой голос затих, растворившись во тьме.

Улететь прочь вслед за тобой,

Прошлое сжечь.

То, что начал огонь,

Брось снова в печь!

Между звезд, гроз и облаков,

Слившись с луной,

Черные кони нас унесут

В мир, где покой!

Нам осталось так немного

Яд — избавление,

А смерть — наслаждение!

Стук чьих-то шагов и голос —

Слов не разобрать — лишь шепот.

Гость из мира тьмы дает нам шанс

И за собой уводит.

Тьма накрыла город, ненавистный мне,

Стыд и чувство страха утоплю в вине.

Но как только вспомню я его глаза,

Боль пронзает тело, ропщут небеса!

«Нет злых людей, власти Цезаря нет!»

—

Ты говорил, я смеялся в ответ.

Бросил на крест умирать и страдать,

Словно убийцу, послал погибать.

Лунный мост я вижу во сне

Голос зовет —

Это он, тот, кто на кресте,

Крест свой несет!

И летят там, в небе ночном

Звезд корабли.

Не достать им со сферы небес

Вниз до земли!

Buiten het raam onweert het en de wind raast het huis binnen.

De wereld omheind van mij met regen.

Tongen van vuur dansen op de pagina's...

Ik heb de roman verbrand en zelfmoord gepleegd.

De wind voerde de bladeren van gele bloemen weg,

Regen is als een muur tussen de grenzen van twee werelden.

Ik was te laat om je te helpen,

Je stem stierf weg en loste op in de duisternis.

Vlieg achter je aan

Verbrand het verleden.

Waardoor is de brand ontstaan?

Gooi het terug in de oven!

Tussen sterren, onweer en wolken,

Samengevoegd met de maan

Zwarte paarden zullen ons wegdragen

Naar een wereld waar vrede is!

We hebben nog zo weinig over

Vergif - verlossing

En de dood is plezier!

Het geluid van iemands stappen en een stem -

Ik kan de woorden niet verstaan, alleen een fluistering.

Een gast uit de wereld van de duisternis geeft ons een kans

En neemt hem mee.

Duisternis bedekte de stad, gehaat door mij,

Ik zal schaamte en angst in wijn verdrinken.

Maar zodra ik me zijn ogen herinner,

Pijn doorboort het lichaam, de hemel gromt!

"Er zijn geen slechte mensen, er is geen macht van Caesar!"

—

Je sprak, ik lachte als reactie.

Aan het kruis geworpen om te sterven en te lijden,

Als een moordenaar gestuurd om te sterven.

Ik zie de maanbrug in een droom

De stem roept

Hij is het, die aan het kruis,

Hij draagt ​​zijn kruis!

En ze vliegen daar, in de nachtelijke hemel

Sterren schepen.

Haal ze niet uit de sfeer van de hemel

Gewoon!